tag:blogger.com,1999:blog-75479828473338199992024-02-20T12:38:45.129-08:00Festival Centro Histórico MéxicoFestival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comBlogger93125tag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-23742494973365242572014-03-20T02:06:00.002-07:002014-03-20T02:11:34.748-07:00Pocket Henry V o: Shakespeare para todos<br />
<div class="MsoNormal">
Si alguien te invita a ver una obra histórica, escrita hace
400 años, y que trata sobre un rey inglés en una batalla que pocos recuerdan,
“entretenida” es probablemente el último de los adjetivos que vienen a la
mente. Pero créenos, Pocket Henry V, presentándose en el marco del Festival
Centro Histórico, es la prueba de que no tiene que ser así. </div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5K_23ljR0-SNDbmEQolZ-Z_PlOqcyQlPuPz4zSnfTd3lgrXLw85RYjzndGLNkBa4R6MbvqFAjT15NQOcmBMi_paBIu7ByMiBh-tbcN5WcsQD_V54NRgJim8PogmnwIIlLFY1k7tkrTlc/s1600/Teatro_2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5K_23ljR0-SNDbmEQolZ-Z_PlOqcyQlPuPz4zSnfTd3lgrXLw85RYjzndGLNkBa4R6MbvqFAjT15NQOcmBMi_paBIu7ByMiBh-tbcN5WcsQD_V54NRgJim8PogmnwIIlLFY1k7tkrTlc/s1600/Teatro_2.jpg" height="200" width="200" /></a>Cuando se quiere ridiculizar al teatro clásico por sus
formas serias y su público exclusivamente snob, Shakespeare es la opción. El
lenguaje y los temas históricos del dramaturgo inglés pueden fácilmente
ahuyentar al curioso que se acerca buscando experimentar de primera mano la
razón por la que se le considera el más grande escritor en lengua inglesa. Y no
es falso que si Shakespeare logró penetrar e ilustrar tantos caracteres del
espíritu humano, lo hizo a través de las formas de su tiempo y con una riqueza
lingüística que sigue estando en la cima de su arte. Pero muchas veces, la
distancia histórica que nuestra época de series de televisión y películas taquilleras
tiene con esos tiempos, nos impide saber por dónde empezar a buscar esa
genialidad de la que los “verdaderos conocedores” hablan. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Para contrarrestar esto y acercar la obra de Shakespeare a
un público más amplio, se han propuesto diversos ejercicios, entre los que
basta mencionar, por ser los más difundidos en épocas recientes, películas que
sitúan sus tragedias en tiempos actuales. Podemos recordar “Romeo y Julieta”,
con Leonardo DiCaprio y Claire Danes; “O”, con Josh Hartnett; “Hamlet”, con
Ethan Hawke; o hasta “Shakespeare enamorado”, la más accesible de éstas, aunque
sus obras sean tratadas allí más bien de manera tangencial.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Otro esfuerzo de este tipo es el que nos lleva a escribir
este texto: Pocket Henry V, de la compañía teatral inglesa Propeller, la cual
tuvo su primera de 3 funciones el 19 de marzo. Congruente con el objetivo del
Festival Centro Histórico de acercar obras de arte a un público general, esta
propuesta busca mostrar cómo es que las obras de Shakespeare, a siglos de su
muerte, aún son capaces de hablarnos directamente sobre conflictos humanos, tal
vez demasiado humanos. <br />
<br />
La compañía que presenta esta obra, Propeller Theatre Co., se especializa en
montar los clásicos del dramaturgo inglés en distintos formatos, pero con la
particularidad de hacerlo con elencos completamente masculinos. En este caso,
su propuesta es Pocket Henry V, y se llama así por ser una versión “de
bolsillo”, es decir, una adaptación más breve y accesible, de la obra original.
En tan sólo una hora, esta compañía es capaz de condensar el drama y heroísmo
de una guerra que estaba destinada a perderse, cuestiones como el honor, la
valentía y la lealtad ante la inminencia de la muerte, pero también logra darle
a la comedia el espacio que puede abrirse entre las atrocidades de la guerra.
Todo esto con un mínimo de escenografía, con un elenco de tan sólo seis
actores que interpretan varios personajes a lo largo de la puesta en escena, y con una ambientación que bien podría ser cualquier conflicto bélico actual.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="http://i.telegraph.co.uk/multimedia/archive/02177/henryV_2177572b.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://i.telegraph.co.uk/multimedia/archive/02177/henryV_2177572b.jpg" height="198" width="320" /></a>Las actuaciones son sólidas y versátiles, pues los actores
son capaces de pasar de soliloquios sobre el poder y el destino a la mitad del
campo de batalla, a escenas cómicas de la princesa de Francia –interpretada por
un hombre- tomando un baño y tratando de aprender inglés. En el escenario vemos
a seis actores que al cambiar de ropa cambian de nacionalidad, y que un segundo
cantan a coro para al siguiente representar una guerra con el mínimo de apoyo
externo. Incluso solicitan explícitamente la colaboración de la imaginación del
espectador, la cual estaba a su servicio mucho antes de que lo pidieran.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
En tan sólo una hora, Pocket Henry V nos muestra lo
entretenido y completamente contemporáneo que Shakespeare puede ser. Nos hace
ver que no se necesita dominar el inglés, ni la historia, para apreciar su
capacidad de sacar lo más oscuro o lo más alegre de lo humano que nos
constituye. Esta puesta en escena es ‘Shakespeare para todos’, sin importar la
edad o educación; es un recordatorio de que las grandes obras de arte lo son
por su capacidad de atravesar los siglos, y de seguir hablándonos como si fuera
alguien que nos conoce, y como si lo hiciera susurrando directamente a nuestro
oído.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Pocket Henry V es otra propuesta imperdible de la edición 30
del Festival Centro Histórico, y aún tienes dos oportunidades de verlo:</div>
<!--EndFragment--><br />
<div class="MsoNormal">
Teatro de la Ciudad<br />
Jueves 20 y Viernes 21, 20:30<br />
<br />
Más información y boletos aquí: <a href="http://bit.ly/1iZopxG">http://bit.ly/1iZopxG </a><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-84506385566140368922014-03-14T00:44:00.001-07:002014-03-14T00:47:21.796-07:00"White Rabbit, Red Rabbit"<br />
<div class="MsoNormal">
Un joven iraní, con los pantalones bien puestos y las ideas
bien firmes, se rehúsa a cumplir con el servicio militar obligatorio en su
país. Por esa razón no tiene pasaporte, y por lo tanto no puede salir. Pero el
joven es ingenioso, y encontró la manera de visitar países y dialogar a un
nivel íntimo con personas de todo el mundo.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2GJkHCYm4zsAPY4WnG0C-qT5O6e97IGqNPygrGVEX7m4hdtEpuWXSNWDZrhBrvqMEmrb9jFsOqMxbFS1otT9WGjTOPPZa3YwKKJQ-og3Jw5oP8-_j1UY1sbjhY6Yd1-x9hO800Pyfgn0/s1600/Nassim+Soleimanpour.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2GJkHCYm4zsAPY4WnG0C-qT5O6e97IGqNPygrGVEX7m4hdtEpuWXSNWDZrhBrvqMEmrb9jFsOqMxbFS1otT9WGjTOPPZa3YwKKJQ-og3Jw5oP8-_j1UY1sbjhY6Yd1-x9hO800Pyfgn0/s1600/Nassim+Soleimanpour.jpg" height="198" width="200" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ese joven se llama Nassim Soleimanpour, y escribió “White
Rabbit, Red Rabbit”, obra que forma parte de la propuesta teatral del Festival
Centro Histórico. Sólo que no es tu típica obra de teatro; es más bien un
experimento, y como tal, toda una experiencia.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Así comienza: el actor o actriz –distinto en cada
función- es presentado en el escenario y en ese momento se le entrega un
sobre sellado con el libreto que él/ella jamás ha leído. De allí en adelante es
un recorrido, de la mano del escritor, por caminos que nos hacen repensar
nuestra postura ante el conformismo, los límites de la obediencia, la libertad,
el suicidio, pero sobre todo, los modos que no conocemos de entablar relaciones
unos con otros.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
“White Rabbit, Red Rabbit” es la manera que este joven iraní
encontró de contar su historia ante la imposibilidad de salir de su país. Para
ser una obra en la que no hay director, ni ensayos, y que se escribió para
salir a recorrer el mundo sin saber qué actor, en qué país, en qué escenario y
ante qué público va a acabar, se llega a sentir como una convivencia íntima con
el escritor. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Este experimento es una combinación de drama y comedia que
le da un nuevo sentido a la expresión “en vivo”, pues el autor es una presencia
que de principio a fin habla a través el actor, y a veces a través de la
audiencia. El sentimiento que queda al final de la obra es el de haber tenido
un contacto directo con un joven atrapado en su propio país, y que encontró
aquí la manera de contar su historia. Ven a escucharla.</div>
<div class="MsoNormal">
<br />
<br />
<br />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br />
<!--[endif]--></div>
<div class="MsoNormal">
Tendremos cuatro presentaciones de esta obra,
la primera fue de la mano de Angélica Aragón. Aún nos queda escuchar al autor
iraní hablar a través de los jóvenes actores Luis Maggi y Sofía Espinosa, y del
experimentado Héctor Bonilla. </div>
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSLa2PpWeSwTRMyubEE-7E-XOxT9DOtDWWHcP4icZaB4vjRQxZJZSVQoMNf0efBPP7x5HUGbvmor9U-6WIveqfP0MN-RNVi3juf0zbbq06avm2jct_q4lJMQptvpRPKbNuU08_5m7J86A/s1600/TEATRO_N_5.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSLa2PpWeSwTRMyubEE-7E-XOxT9DOtDWWHcP4icZaB4vjRQxZJZSVQoMNf0efBPP7x5HUGbvmor9U-6WIveqfP0MN-RNVi3juf0zbbq06avm2jct_q4lJMQptvpRPKbNuU08_5m7J86A/s1600/TEATRO_N_5.jpg" height="200" width="200" /></a></div>
<br /></div>
<!--EndFragment--><br />
<div class="MsoNormal">
Consulta el programa y acompáñanos en esta experiencia que
podrás disfrutar este viernes 14, sábado 15 y domingo 16 en el Auditorio Pedro
López del Museo Franz Mayer: <a href="http://bit.ly/1dXVtWO">http://bit.ly/1dXVtWO</a><br />
<br />
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-28421368837290040162014-01-24T13:18:00.001-08:002014-01-24T13:20:43.782-08:00Una Experiencia IrrepetibleEl Festival Centro Histórico México ya se acerca, y estamos listos para hacer de la edición 30 una inolvidable.<br />
<br />
Checa el artículo sobre el Festival que se publicó en la Guía Ticketmaster de enero.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3ooAkIChdVueuyZGs-gFPJGyMgyBhG4xIkAua02Rh8v_A4Qg-Tyxo9vmim7yKTu4sDuV2G29RJ-MGaIX4LSSUNcIztyy9rLCQSfuElZchAzmI__uKO9IdXeJiALaL8ATJWrUQjxZLoUY/s1600/Ene_FMX2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3ooAkIChdVueuyZGs-gFPJGyMgyBhG4xIkAua02Rh8v_A4Qg-Tyxo9vmim7yKTu4sDuV2G29RJ-MGaIX4LSSUNcIztyy9rLCQSfuElZchAzmI__uKO9IdXeJiALaL8ATJWrUQjxZLoUY/s1600/Ene_FMX2.jpg" height="214" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaHpsKEcBSTMGd5gw6aKssacEExj_urxhgYN509lCi2EdHUfzjItqT-BqLmaLIopyztIl1NqxQpMLRVDdwPVeSyVM0w9RNv6K0nlVieNmbxyYk3c-S-fRDKtr5p8SFTWYg4gy01dw_4I0/s1600/Ene_FMX2..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaHpsKEcBSTMGd5gw6aKssacEExj_urxhgYN509lCi2EdHUfzjItqT-BqLmaLIopyztIl1NqxQpMLRVDdwPVeSyVM0w9RNv6K0nlVieNmbxyYk3c-S-fRDKtr5p8SFTWYg4gy01dw_4I0/s1600/Ene_FMX2..jpg" height="320" width="238" /></a></div>
<br />Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-14707259138428067472011-09-09T11:19:00.000-07:002011-09-09T11:19:57.825-07:00Earth en el Lunario<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCWIbD23myusCOjRjGM1SW5Gi0tFdn0a5MlgFPBAPQlkq5-l4uMKlgx1F1Ok4gTvI53GEs7us1SD4z9yvUrxYkllthHApKBab3q0ke9DhZS6UJFxPKaAVtiPYdNKkcnWj3kyTlkdqORaU/s1600/Imagen+3.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCWIbD23myusCOjRjGM1SW5Gi0tFdn0a5MlgFPBAPQlkq5-l4uMKlgx1F1Ok4gTvI53GEs7us1SD4z9yvUrxYkllthHApKBab3q0ke9DhZS6UJFxPKaAVtiPYdNKkcnWj3kyTlkdqORaU/s320/Imagen+3.png" width="203" /></a></div>por Juan Carlos Villanueva<br />
<br />
Cuando Dylan Carlson compartía horas de ocio, algunas sustancias enervantes y divagaciones artísticas con su compañero de cuarto, el atormentado y oscuro Kurt Cobain, jamás supuso que esas horas de verborrea le inspirarían para crear su proyecto Earth. “Éramos una especie de apestados”, recuerda Carlson, “unos como bichos raros que no encajábamos en ninguna parte, hasta que nos trasladamos a Seatlle: Kurt se hizo una especie de semidios y yo, logre crear mi propio Earth”. La voz de un tímido pero desafiante joven Cobain suena en “Divineand Bright”,una canción codiciada por coleccionistas que fue reeditada el año pasado.<br />
Piedra angular del sonido dronedoom que ha influido directamente en Sunn O))) y Boris, Earth se formó en Olympia, Washington en 1989, pero el proyecto se consolidó en Seattle. Earth grabó su primer disco homónimo en 1991 bajo el sello Sub Pop, el EP titulado <em>Extra-Capsular Extraction.</em>Posteriormente, Carlson se asoció con su amigo de mucho tiempo y productor Stuart Hallerman (Soundgarden, Mudhoney, BuilttoSpill) para crear <em>Earth 2,</em> posiblemente el disco más influyente de la historia de la banda hasta la fecha.<br />
Tras una atormentada vida de excesos de Carlson, conflictos con el sello Sub Pop y la muerte de su amigo Cobain, Earth resurgió en el 2002 con una serie de conciertos por Estados Unidos y Europa, con la formación integrada por Carlson y el baterista Adrienne Davies. En septiembre de 2005, aparece<em>Hex: OrPrinting in the Infernal Method,</em>donde Dylan Carlson reestructura a la banda y crea un sonido renovado, con un concepto más complejo y ambicioso. “La música de Earth es ahora más profunda, leo mucho y veo más películas. Ya no consumo drogas”, dice Carlson.<br />
“Lo importante como músico es crecer, tocar rocas diferentes y crear nuevos mundos sonoros. No se trata de querer sonar como la gente que admiras, sino a partir de ellos, crear un universo paralelo donde puedas aportar algo nuevo. Se trata de que Earth se vuelva un progresivo ejemplo de creatividad y aprendizaje”, dice Carlson.<br />
La música de Earth ha tomado un nuevo camino que ha sido valorado por el cineasta Jim Jarmusch, quien utilizó música del disco <em>TheBees Made Honey in theLion'sSkul</em>(2008) y de<em>Hex </em>(2005) en la película <em>TheLimitsof Control</em> (2009). Earth lanzará en el 2011 dos discos llamados <em>Angelsof Darkness, Demonsof Light I</em> y <em>II.</em>Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-47494091881718414692011-03-07T09:26:00.000-08:002011-03-07T09:26:03.972-08:00LAMB, LA DANZA COMO PROVOCACIÓN<b>por Hayde Lachino</b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/QdPy5uv7SYRcc8GBwgJMN6m1QWtDbOD4qY41JXyo2obsgvtwoL1PHh2f3NB2yTkqvu67-rrykIXq68BxZUE-iX43Dg=s512" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="512" src="https://lh3.googleusercontent.com/QdPy5uv7SYRcc8GBwgJMN6m1QWtDbOD4qY41JXyo2obsgvtwoL1PHh2f3NB2yTkqvu67-rrykIXq68BxZUE-iX43Dg=s512" width="510" /></a></div><br />
<b>LAMB</b>, es una obra que surge del encuentro entre un coreógrafo australiano y una compañía mexicana de danza contemporánea radicada en Tijuana, Lux Boreal. Todos ellos provienen de lugares en donde los cruces culturales son parte del cotidiano, lo que permite una mayor apertura a lo otro. LAMB es una obra comisionada por el Festival de México con el claro objetivo de propiciar encuentros creativos que contribuyan a enriquecer las propuestas estéticas de los artistas involucrados.<br />
<br />
Phillip Adams es considerado como el más destacado coreógrafo australiano contemporáneo, su trabajo se caracteriza por una alta sofisticación y un leguaje único, con una propuesta estética absolutamente personal que raya en lo barroco. Durante su estancia en Nueva York entró en contacto con la danza postmoderna norteamericana, lo cual es una veta importante de la que se ha nutrido su trabajo posterior. De regreso en Australia formó su propia compañía, BalletLab. Cuenta con importantes premios, otorgados por la crítica especializada de su país. Su obra coreográfica se ha presentado en los más destacados festivales y foros del mundo.<br />
<br />
Phillip Adams tiene una fascinación por los objetos y sus sonoridades, sus coreografías oscilan entre la pureza del movimiento, la perfección y un mundo al borde del caos, metáfora de nuestro tiempo. El sonido en sus obras tiene un valor importante, tanto el que surge del cuerpo al moverse como el que se provoca con la manipulación de los objetos que están en el escenario. Le interesan los conflictos latentes en las relaciones humanas y sus puestas en escena parten de su fascinación por relatos provenientes tanto del cine, como de la literatura.<br />
En su lenguaje de movimiento encontramos una mixtura de tradiciones corporales, un espacio en donde lo diverso adquiere coherencia. En sus obras hace uso de formas dancísticas como clásico, romántico, barroco o danza contemporánea; todas ellas al servicio de un concepto contemporáneo de la representación.<br />
<br />
Las escenas que construye Adams, son inquietantes, llenas de imágenes que dejan un profundo impacto en el espectador. Si bien las obras están construidas en base a una clara línea argumental, ello no significa causalidad ni linealidad, por el contrario se trata de construcciones narrativas complejas en donde lo onírico y lo surrealista se hacen presentes; en su trabajo el poder de la imagen es central.<br />
<br />
Al trastocar las nociones de la representación, necesariamente se altera la relación con el espectador, por ello en LAMB la interacción del público con la obra es importante. <br />
Por su parte Lux Boreal forma parte de un interesante movimiento dancístico que se observa en diferentes puntos de México, en donde compañías de danza son integradas por jóvenes y talentosos coreógrafos y bailarines que están transformando la dinámica de la danza nacional. Un punto de encuentro con Adams tiene que ver con el uso de los objetos en la escena para investigar otros posibles usos y sacar a flote otras significaciones latentes.<br />
<br />
Lux Boreal es la ventana a través de la cual Adams atisba a toda una cultura del movimiento y el cuerpo, presentes en un lugar tan sui generis como Tijuana. Australiano y mexicanos son hijos de su tiempo, son producto de múltiples hibridaciones culturales encarnadas en su propio ser escénico. Tradición y vanguardia son convocadas en el presente trabajo.<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPa9Ur7ODNcOMRW1gXFIxK6S8RP3XfmX5U_8GxtD4bOhVqHzJBRZ78ZG4pwVh0aVvcuhk4LIXfXmJRMoDRF8N6EZlS2Tlr7ii_IqKri6J4W-tGcOb77MeVISljHoaMDv-cGNQnuvHH3ic/s1600/Lamb+-+selecci%25C3%25B3n+de+Lux+Boreal+baja+resoluci%25C3%25B3n+-+20+Enero+2011.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="189" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPa9Ur7ODNcOMRW1gXFIxK6S8RP3XfmX5U_8GxtD4bOhVqHzJBRZ78ZG4pwVh0aVvcuhk4LIXfXmJRMoDRF8N6EZlS2Tlr7ii_IqKri6J4W-tGcOb77MeVISljHoaMDv-cGNQnuvHH3ic/s320/Lamb+-+selecci%25C3%25B3n+de+Lux+Boreal+baja+resoluci%25C3%25B3n+-+20+Enero+2011.jpg" width="320" /></a></div><br />
<br />
LAMB cuestiona el sentido actual de la religión, reflexiona sobre la mortalidad, el perdón y la muerte, es una obra irreverente ante la cual no es posible una actitud pasiva, es la apuesta por un arte que nos provoca y que por tanto, nos moviliza.<br />
<br />
<br />
<br />
<b><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Lamb</span></b><br />
(México, Australia)<br />
<b>Lux Boreal</b><br />
<b>Phillip Adams</b>, coreógrafo<br />
<b>Sala Miguel Covarrubias,</b><br />
<b>20:00 hrs</b><br />
$100 y $150Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-6681227694988889572011-03-02T12:07:00.000-08:002011-03-03T13:00:23.100-08:00EL GRAN CONTINENTAL, EL PODER SOCIAL DE LA DANZA<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; text-align: justify;"><title></title> <style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; text-align: justify; font: 21.0px 'Courier New'}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px Times; min-height: 14.0px}
</style> </div><div class="p1"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">por <b>Hayde Lachino</b></span></div><title></title> <style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; text-align: right; font: 21.0px 'Courier New'}
</style> <br />
<div class="p1"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;"><br />
</span></div><div class="p1"><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">La danza está en todas partes, no hay cultura humana en donde no sea central como elemento cohesionador, dador de identidad. La danza es una experiencia totalizadora, a través de ella los individuos nos conectamos con los otros y con el misterio de la vida; pero también con el gozo, con la dicha que provoca saberse cuerpo, pensamiento, movimiento.</span></div></div><div class="p2"><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;"><br />
</span></div></div><div class="p1"><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">La danza es la vivencia simbólica de nuestra corporalidad. Al bailar celebramos lo que a través del cuerpo nos llega como idea de vida, tenemos una experiencia concreta de nuestro estar en el mundo.</span></div></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; text-align: center;"></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="color: #0000ee; text-decoration: underline;"><br />
</span></div><div style="text-align: center;"><a href="https://lh5.googleusercontent.com/-isg3llkEozIvkK0dFpgtSAbfa5FU4ToEKhItZaxKy920nv0YZXl1v34z8fWcIb5oP0bUoDfXqF5wEa4k6Z7_LgYuA=s512" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://lh5.googleusercontent.com/-isg3llkEozIvkK0dFpgtSAbfa5FU4ToEKhItZaxKy920nv0YZXl1v34z8fWcIb5oP0bUoDfXqF5wEa4k6Z7_LgYuA=s512" width="228" /></a></div><div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: x-small;">Sylvain Émard. Foto Angelo Barsetti</span></div></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><title></title> <style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; text-align: justify; font: 21.0px 'Courier New'}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px Times; min-height: 14.0px}
</style> </div><div class="p1"><br />
</div><div class="p1"><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">La primera versión de<i> <b>Le Grand Continental</b></i> fue co-producida por Sylvain Émard Danse y el Festival TransAmériques, uno de los más prestigiados festivales de danza del mundo. Para la realización de esta nueva versión en nuestro país, el coreógrafo Sylvain Émard y Mariana Artega, coordinadora general del proyecto, se fueron a caminar por las calles del Distrito Federal a ver cómo bailamos sus habitantes, cómo nos movemos y conmovemos. El resultado es una puesta en escena en donde participan apenas unos pocos bailarines profesionales y alrededor de 100 bailarines amateurs de todas las edades, condiciones sociales, colores y sabores, todos ellos voluntarios, que participan en la coreografía por el gusto de bailar, de moverse, de ponerle corazón a una obra que nos recuerda el poder social que tiene la danza.</span></div></div><div class="p2"><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;"><br />
</span></div></div><div class="p1"><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">En sus inicios Sylvain Émard trabajó con los coreógrafos Jean-Pierre Perreault, Louise Bédard y Jo Lechay; los dos primeros son pioneros indiscutibles de la danza independiente en Quebéc. En <i>El Gran Continental</i> encontramos importantes conexiones con las preocupaciones estéticas de la danza canadiense: por una parte el gusto por trabajar con grandes colectivos; un interés porque la danza se conecte con las preocupaciones sociales vigentes en el entorno y un búsqueda en nutrir los códigos establecidos de movimiento con danzas de diferentes culturas, aquí se incluye una aguda mirada hacia la danza de las urbes.</span></div></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://lh5.googleusercontent.com/qti5dtdt6b8CpKOugAXbwVMwzT9ffKVn2bwo6mbwCBi1gcISac0Nj2BVSfxIs-otoBA0nvhGAs09dToAD47LVkw1nQ=s512" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="223" src="https://lh5.googleusercontent.com/qti5dtdt6b8CpKOugAXbwVMwzT9ffKVn2bwo6mbwCBi1gcISac0Nj2BVSfxIs-otoBA0nvhGAs09dToAD47LVkw1nQ=s512" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: x-small;">Foto: Robert Etcheverry</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><title></title> <style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; text-align: justify; font: 21.0px 'Courier New'}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px Times; min-height: 14.0px}
p.p3 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px Helvetica; min-height: 14.0px}
</style> </div><div class="p1"><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">“El Gran Continental es de una alegría humanista profunda y durable”, escribió una participante de la obra en Canadá, así en este proyecto se confirma que al bailar retornamos a lo mejor de nuestra humanidad, al gozo y a la alegría de vivir. </span></div></div><div class="p2"><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;"><br />
</span></div></div><div class="p1"><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">Un cuerpo que se mueve conquista la utopía del placer y la libertad. Al bailar establecemos un diálogo con las partes más íntimas y profundas de nuestro ser, desde este lugar nos encontramos con el otro y transitamos por el mundo. <i>El Gran Continental</i> es un documento vivo de la idea contemporánea de cuerpo en movimiento y sobre todas las cosas, del potencial social del arte.</span></div></div><div class="p3"><br />
<br />
<br />
</div><div style="text-align: center;"><iframe frameborder="0" height="223" src="http://player.vimeo.com/video/16181892" width="400"></iframe></div><div style="text-align: center;"><a href="http://vimeo.com/16181892">Le Très Grand Continental</a> from <a href="http://vimeo.com/user4534215">Sylvain Émard Danse</a> on <a href="http://vimeo.com/">Vimeo</a>.</div><br />
<div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><br />
</div>Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-60038504901424773062011-03-01T10:27:00.000-08:002011-03-01T10:28:58.607-08:00Hitler en el corazón, Noé Morales Muñoz<title></title> <style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; text-align: justify; font: 21.0px 'Trebuchet MS'}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; text-align: justify; text-indent: 47.0px; font: 21.0px 'Trebuchet MS'}
p.p3 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px Times; min-height: 14.0px}
p.p4 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; text-align: right; text-indent: 47.0px; font: 21.0px 'Trebuchet MS'}
span.Apple-tab-span {white-space:pre}
</style> <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://lh4.googleusercontent.com/_sGEMK6kz6pAF8eDN6hK_6Bv45R-rQFOEJ05YdVANtBuH1m5Tuw7Cjt_x7-Azp_EDrbk0tlO6p6MFTnG_uiCw9f8kQ=s512" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="206" src="https://lh4.googleusercontent.com/_sGEMK6kz6pAF8eDN6hK_6Bv45R-rQFOEJ05YdVANtBuH1m5Tuw7Cjt_x7-Azp_EDrbk0tlO6p6MFTnG_uiCw9f8kQ=s512" width="320" /></a></div><div class="p1" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;"><br />
</span></div><div class="p1" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> <title></title> <style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; text-align: justify; font: 12.0px Arial}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; text-align: justify; font: 12.0px Times; min-height: 14.0px}
p.p3 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; text-align: right; text-indent: 47.0px; font: 12.0px Times; min-height: 14.0px}
p.p4 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; text-align: right; text-indent: 47.0px; font: 12.0px Times}
</style> </span><br />
<div class="p1"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Pocas cosas tan antinaturales como la muerte joven; a la cauda previsible de dolor por la pérdida se suma el cúmulo de proyectos cancelados y de alternativas que se sepultan junto con el cuerpo del caído en desgracia. ¿Pero qué sucede cuando quien se va goza de los favores y de los perjuicios de la exposición mediática? ¿Qué tanto puede desatarse tras el fallecimiento de alguien que, sin desearlo, encarna la serie de proyecciones, expectativas y connotaciones que la sociedad deriva en la plutocracia pública acaso por incapacidad para hacerse cargo de las suyas propias?</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> </span><br />
<div class="p2"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />
</span></span></div><div class="p2"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />
</span></span></div><div class="p1"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><b><i>Hitler en el corazón</i></b> nació de ese impacto por la manipulación mediática ante la muerte de un joven señalado como ejemplar, inserto en la maquinaria despersonalizante del deporte profesional. El texto quiere ser un examen crítico de los mecanismos de manipulación de los medios electrónicos en esta época de cumplimiento de las teorías baudrillardianas más radicales sobre los costos de habitar la gran pantalla global. Estructurado a la manera de los movimientos de refracción de un lente, cada uno de sus tres episodios se aleja paulatinamente del sujeto que detona el relato y se concentra en un estadio cada vez menos íntimo de su estrato de realidad: de las intrigas de su alcoba, pasando por la fragilización de los rostros visibles de los medios de comunicación que lo han encumbrado, hasta mostrar la irrupción de la violencia más oblicua, más irreflexiva, más impensada, pero siempre latente en los rituales adyacentes al futbol y su cauda de desenfreno tribal.</span></span></div><div class="p2"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />
</span></span></div><div class="p1"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">La puesta en escena ha partido la certeza de que la característica más peculiar de la dramaturgia es que su protagonista nunca aparece para conquistar otra certeza: habría que articular un relato sobre la ausencia y sobre la manera en que por fuerza de factores complejos se hace presente. Habría que repensar e indagar en las muchas formas con que representamos la ausencia. La puesta, entonces, pretende ser un estudio sobre las muchas representaciones del fantasma.</span></span></div><div class="p2"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />
</span></span></div><div class="p1"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Desde luego que el proceso nos descubrió otras vertientes afines de exploración: las espirales concéntricas del deseo, los estadios crepusculares de la acedia, las dimensiones materiales de la añoranza, las formas de incubación y manifestación de la violencia en esta etapa de la modernidad. Un caldo de inquietudes temáticas que encontró resonancia en la idea de investigar en las posibilidades de los rincones generalmente subutilizados del edificio teatral; decidimos que, lejos de construir un dispositivo escénico, queríamos evidenciar la potencia atmosférica natural de cada uno de esos espacios excéntricos, sin intervenirlos sobremanera. La puesta en escena será entonces un recorrido por la comisura del teatro, por ese territorio liminal que, como ese futbolista del que todos hablan y nadie ve, es también decididamente fantasmal.</span></span></div><div class="p2"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />
</span></span></div><div class="p1"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Nada de esto que ahora ha tomado volumen concreto en la escena hubiera sido posible sin el apoyo del fmx - Festival de México, que en contubernio generoso con Editorial Expansión decidieron otorgar al suscrito el Premio Chilango – fmx 2010, lo que eventualmente se tradujo en una coproducción, a la que se sumaron la Coordinación Nacional de Teatro del INBA y Teatro Línea de Sombra, una de las compañías mexicanas de teatro con mayor y más congruente compromiso con la experimentación escénica. A ese espíritu y a esa confianza quiere responder este montaje. Y como tal se dispone a todo aquel que desee inmiscuirse en este itinerario por ciertos rincones, teatrales y emotivos, sobre los que pocas veces ponemos luces. Gracias y así sea.</span></span></div><div class="p2"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />
</span></span></div><div class="p2"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />
</span></span></div><div class="p1"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Noé Morales Muñoz</span></b></span></div><div class="p3"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />
</span></span></div><div class="p4"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div></div>Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-4004726016367450832011-02-25T10:37:00.000-08:002011-02-28T14:15:00.656-08:00Accordone / Guido Morini, Marco Beasley<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div style="background-color: transparent; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;"><div id="internal-source-marker_0.36963223828934133" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Times; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">por </span></span><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Times; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-style: normal; font-weight: bold; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Juan Arturo Brennan</span></span> </span></span></span></div><div id="internal-source-marker_0.36963223828934133" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></div><div id="internal-source-marker_0.36963223828934133" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></div><div id="internal-source-marker_0.36963223828934133" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></div><div id="internal-source-marker_0.36963223828934133" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;">Este programa del ensamble Accordone ofrece una continuidad dividida en tres partes, dedicadas respectivamente a la música sacra, la música secular y la música tradicional, e incluye un par de interpolaciones en estilo antiguo creadas por Marco Beasley y Guido Morini, miembros del grupo.</span></div><div id="internal-source-marker_0.36963223828934133" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></div><div id="internal-source-marker_0.36963223828934133" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></div></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://lh6.googleusercontent.com/9-wL1oJC2i33LOWMJgmoCxj5_J1MRXbvam1HPhhEq79nS5wWK_frFyCBD4v_0O9BkGWx6_EaKaKljPprIBGmSQ4how=s512" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="341" src="https://lh6.googleusercontent.com/9-wL1oJC2i33LOWMJgmoCxj5_J1MRXbvam1HPhhEq79nS5wWK_frFyCBD4v_0O9BkGWx6_EaKaKljPprIBGmSQ4how=s512" width="512" /></a></div><br />
<br />
<div style="background-color: transparent; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;"><div id="internal-source-marker_0.36963223828934133" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></div><div id="internal-source-marker_0.36963223828934133" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Compositor y cantante (con tesitura de tenor) Giulio Caccini (1551-1618) realizó la mayor parte de su trabajo en Florencia. Estuvo asociado con importantes festividades de la nobleza y se involucró con la Camerata Florentina en sus análisis y discusiones sobre la naturaleza de la música griega. Caccini desarrolló un nuevo estilo de canto, más natural y más cercano a la palabra hablada. Fue un protagonista importante en el auge de la ópera en Florencia, aunque lo mejor de su música está concentrado en sus dos colecciones de canciones, </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Le nuove musiche</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> (1602) y </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Nuove</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">musiche e nuova maniera di scriverla</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> (1614). El prefacio de la primera de estas dos colecciones es históricamente importante por su discusión de asuntos de técnica vocal e instrumental. Caccini fue un prestigioso maestro de canto, y tuvo entre sus alumnos a sus dos esposas, sus dos hijas y su hijo. Estuvo al servicio de la familia Medici y fue invitado frecuente a otras cortes, tanto en Italia como en el extranjero. La más conocida y difundida de sus canciones es </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Amarilli mia bella</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">.</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Originario de Brescia, el violinista y compositor Biagio Marini (1587-1663) tocó en el ensamble orquestal de la Basílica de San Marcos en Venecia. Trabajó para la corte en Parma y pasó una larga temporada en Alemania. De regreso en Italia, estuvo asociado con diversas instituciones en Milán, Ferrara y Vicenza. Sus obras para violín son históricamente importantes como precursoras de la sonata a solo, y hay en ellas una escritura experta y compleja para el instrumento, empleando efectos y recursos novedosos que pronto habrían de convertirse en materia usual para los compositores y los ejecutantes. Hay en su música una clara división entre unas obras y otras, una división que al decir de los musicólogos tiene semejanzas con el concepto de Arcangelo Corelli (1653-1713) sobre la </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">sonata da camera</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> y la </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">sonata da chiesa</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">. Desde el punto de vista estructural, las obras de Marini son interesantes porque hay en muchas de ellas una clara división por secciones.</span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Valdría la pena preguntarse, por un simple afán retórico, si algún otro compositor en la historia de la música ha construido un legado creativo igualmente importante en el campo de la ópera y en el de la música sacra como Claudio Monteverdi (1567-1643). En los últimos años de su vida, Monteverdi disminuyó el ritmo de sus actividades creativas, pero la música que creó en la década postrera de su vida es, como el resto de su producción, de una calidad superior. Una guerra de sucesión en Mantua y una epidemia de peste en Venecia obligaron al compositor cremonés a diversificar la orientación de su trabajo creativo. Adaptó un texto de Giulio Strozzi para una boda entre familias nobles, escribió una misa de gracias por el fin de la epidemia, y en 1632 publicó sus delicados y expresivos </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Scherzi musicali</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">. Seis años después supervisó una edición retrospectiva de su música secular, publicó su octavo libro de madrigales y, en 1641, dos años antes de su muerte, editó en Venecia un importante volumen con su música sacra. Esta colección, que contiene obras de diversos períodos de su carrera, es conocida como </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Selva morale</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">e spirituale</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">, y en ella se encuentran piezas para de una a ocho voces, con acompañamiento instrumental. Su </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Orfeo</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> es considerado como el verdadero punto de arranque de la historia de la ópera.</span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">En el año de 1618 se publicó en Venecia la primera edición de una colección de música vocal titulada </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Affetti amorosi. Canzonette</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">ad una voce sola</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">, bajo la firma de Giovanni Stefani. La información al respecto de Stefani es prácticamente inexistente, y apenas hay indicios de que su fecha de muerte pudiera haber sido 1626. Sobre su origen y carrera se desconoce casi todo. De hecho, algunos musicólogos le han asignado a Giovanni Stefani más el rol de compilador y editor que de compositor de los </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Affetti amorosi.</span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">La fecha de nacimiento de Alessandro Grandi se sitúa tentativamente entre 1575 y 1580. Se sabe que estuvo asociado con varios establecimientos eclesiásticos en la ciudad de Ferrara. Su carrera progresó de manera notable cuando fue contratado como cantante en la Basílica de San Marcos en Venecia, donde llegó a ser asistente del maestro de capilla, Claudio Monteverdi. Más tarde obtuvo el puesto de maestro de capillo en Santa María Mayor, en Bergamo, ciudad en la que murió en 1630, junto con toda su familia, en una epidemia de peste. A Grandi se le atribuye el primer uso del término “cantata” para designar a cierto género de composición vocal. De su producción destacan especialmente sus motetes para una, dos y tres voces. Existe evidencia documental de que su música tuvo, en su propio tiempo, una amplia difusión en toda Europa.</span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">De un texto generado por el ensamble Accordone, estas palabras:</span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Guido Morini ha escrito un Concerto spirituale para dos violines y continuo basado en el estilo que estaba en boga en el siglo XVII, rindiendo así tributo a un mundo musical que para nosotros sigue vivo hasta nuestros días.</span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Como aproximación a las tarantelas con que cierra este programa del ensamble Accordone, está la opción de acercarse al notable </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Diccionario Técnico de la Música</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> editado en Barcelona en 1894 por Felipe Pedrell, que contiene esta entrada:</span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: italic; font-weight: bold; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: italic; font-weight: bold; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Tarantela, tarantella</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">. Tañido, danza violenta de este nombre que se baila con frenesí y dicen ser el son a que se toca muy eficaz para los que están mordidos por la tarántula. La antigua danza italiana de este nombre en compás de 6/8 y en movimiento vivace.</span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Más adelante, el propio diccionario contiene esta observación, relativa a la picadura de la tarántula y su cura por medios musicales:</span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Es un absurdo… del mismo modo que la creencia de que el único remedio es la música que hace bailar con frenesí al enfermo y expeler el virus por medio de copioso sudor, cuando se tocan determinados aires de los cuales recibió el nombre la danza llamada Tarantella. </span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; vertical-align: baseline;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 11pt; font-style: italic; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></span><br />
<div style="text-align: center;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; vertical-align: baseline;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 15px; font-style: italic; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></span></div></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><br />
<div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="font-family: Arial; font-size: 15px; text-align: center; white-space: pre-wrap;"><br />
</div></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><div style="text-align: center;"><span style="background-color: transparent; font-size: 15px; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="390" src="http://www.youtube.com/embed/Kz2A5aRG4uo" title="YouTube video player" width="480"></iframe></span></span></div></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><br />
<div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="font-family: Arial; font-size: 15px; text-align: center; white-space: pre-wrap;"><br />
</div></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><br />
<div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></div><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> </span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Más allá de lo que todo este asunto tenga de fantasía y superchería, es un hecho que en un tiempo se creyó que era posible curar toda clase de afecciones, tales como venenos, ponzoñas, delirios, demencias, posesiones diabólicas y, de modo importante, pulsiones eróticas desenfrenadas, a través de rituales repetitivos e hipnóticos de música y danza. Tal es el origen de la tarantela, que hoy en día sobrevive ya despojada de tales asociaciones curativas, habiendo sido glosada y estilizada en diversas obras de compositores románticos. </span></div><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"></span><br />
<div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></span></div></div>Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-5683109589094530182011-02-16T10:58:00.000-08:002011-02-16T10:58:06.401-08:00CUARTETO LATINOAMERICANO Y CÉSAR OLGUÍN<div style="background-color: transparent; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;"><span id="internal-source-marker_0.15087895630858839" style="background-color: transparent; color: black; font-size: 18pt; font-style: normal; font-weight: bold; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Tango nuevo, tango viejo.</span></span></div><div style="background-color: transparent; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="white-space: pre-wrap;"><b>Por </b></span><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic; font-weight: bold; white-space: pre-wrap;">El Lotro del tango.</span></span></div><div style="background-color: transparent; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic; font-weight: bold; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></span></div><div style="background-color: transparent; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;"><span id="internal-source-marker_0.15087895630858839" style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; text-decoration: none;"><div style="text-align: justify; white-space: normal;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif; white-space: pre-wrap;">El fuego y el tango comulgan en la potestad de convocar y de reunir. </span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="white-space: pre-wrap;">Y una vez más, este género musical que la UNESCO declarara Patrimonio Cultural de la Humanidad en 2010, une al Cuarteto Latinoamericano y a César Olguín para ofrecernos un programa que se divide en dos partes. </span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="white-space: pre-wrap;"><br />
</span></div></span></div><div style="background-color: transparent; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;"><span class="Apple-style-span" style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5nUZL79fVB6nuHlq2q9kfCinJmjhTcHudW_eVSk6Z7gLzzC_UESUOhGi7cD0GIrwjkMEKLUrQuXG9sm6dYpWGg8uO8ByCFlRl6huPXv8KeJLetVcYt6S_25fsITt-k6bi6MYt2jb-vTE/s1600/Cuarteto+-+portada+-+03+febrero+2011.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="277" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5nUZL79fVB6nuHlq2q9kfCinJmjhTcHudW_eVSk6Z7gLzzC_UESUOhGi7cD0GIrwjkMEKLUrQuXG9sm6dYpWGg8uO8ByCFlRl6huPXv8KeJLetVcYt6S_25fsITt-k6bi6MYt2jb-vTE/s320/Cuarteto+-+portada+-+03+febrero+2011.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">La primera parte es un compendio de sus dos primeros trabajos discográficos que registraron hace algunos años (“Five for tango” y “Jalousie” – </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Quindecim Recording</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">). Y la segunda, con tangos conocidos y/o tradicionales que son del gusto popular y que integran su tercer disco titulado: “</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: bold; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Los tangos de siempre</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">”, y que hoy presentan bajo la producción de Quindecim Recording.</span></div><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="white-space: pre-wrap;">Si bien lo cronológico del título de este programa no es un desacierto, vale la pena mencionar el decir tanguero de que no hay tangos “viejos” y/o “nuevos”, hay tangos “buenos” y tangos “malos”. Qué determina esta clasificación? eso es, y siempre será tema de controversia, motivo de discusión. De lo que no hay duda es del aval de calidad de cada uno de los compositores que conforman el reportorio.</span></div></span></span></div><div style="background-color: transparent; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;"><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></div><span class="Apple-style-span" style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none;"><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="white-space: pre-wrap;">El nombre de Astor Piazzolla se destaca en la primera mitad, y un par de milongas y tangos clásicos lo hacen en la segunda, llevándonos a rememorar una diversidad de épocas sin que el enfoque camerístico del Cuarteto Latinoamericano y César Olguín lo despojen de su espíritu y raíces.</span></div><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline;"></span></span></div><div style="background-color: transparent; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;"><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></div><span class="Apple-style-span" style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none;"><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="white-space: pre-wrap;">De mano de su inherente fuego interior, el tango seguirá cautivando a “viejas” y a “nuevas” generaciones, continuará seduciendo a propios y extraños. Y como desde el inicio, al igual que el fuego, su llama continuará relumbrando en el universo musical.</span></div><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline;"></span></span></div></span></div>Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-90925524492878812172011-02-14T09:12:00.000-08:002011-02-14T09:12:17.594-08:00AURAL PRESENTA: Exploración Aural<div style="background-color: transparent; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;"><div id="internal-source-marker_0.1781782084144652" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: large; font-weight: bold; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="color: #990000;">Maja Ratkje, Kan Mikami, Aaron Dilloway, Manrico Montero</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: center;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: bold; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"></span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: bold; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"></span></div><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-weight: bold; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"></span><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; white-space: pre-wrap;"><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">por Israel Martínez</span></i></span></div><div style="background-color: transparent; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></span><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Aural apuesta por el riesgo y la apertura auditiva, invitando artistas de distintas geografías, generaciones y contextos sonoros; lo que, sin duda, resultará un deleite para el variopinto público de nuestro festival, quien descubrirá nuevas fusiones y estéticas dentro del infrenable camino de la vanguardia musical.</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Maja Ratkje (Trondheim, Noruega. 1973) ha conjuntado desde hace quince años, dos posturas de la música que usualmente se repelen: la precisión y frialdad de la composición instrumental académica, con la espontaneidad y catarsis que provoca la improvisación y el ruidismo, generando una compleja fusión entre estas, en la que es difícil precisar la estrategia elegida por Ratkje, cuando una tormenta gestual logra una forma bastante organizada y una transformación espectral similar a las técnicas electroacústicas, o cuando una sección instrumental remite al caos con el virtuosismo que por lo general sólo un compositor de cepa puede inducir en su partitura.</span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3TEL6JLeupuqA8mxGBzSyBhW0sY0ebqX5dcasYXHhDnG3megD5dhOftFudfYJSCOD2bxnC4cCJvZ4J15Zu9qayPAje8QRQNYxzDj-MZGFjOe3Rj57N_wWqAO5n90EAHS58W0J8yh_cOE/s1600/Maja+Radjke+-+by+iztok+zupan+-+02+Diciembre+2010.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3TEL6JLeupuqA8mxGBzSyBhW0sY0ebqX5dcasYXHhDnG3megD5dhOftFudfYJSCOD2bxnC4cCJvZ4J15Zu9qayPAje8QRQNYxzDj-MZGFjOe3Rj57N_wWqAO5n90EAHS58W0J8yh_cOE/s320/Maja+Radjke+-+by+iztok+zupan+-+02+Diciembre+2010.jpg" width="213" /></span></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Maja Ratkje. Fotografía por Iztok Zupan </span></td></tr>
</tbody></table></div></span><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Ratkje inició sus estudios de música desde la infancia, mostrando mayor interés por la ejecución del piano, la voz y, posteriormente, la composición. Desde 1995 se relacionó con la tecnología para la creación musical y tan sólo un año más tarde comenzó con el cuarteto femenino de improvisación SPUNK. A partir de entonces su carrera ha sido incontenible creando música para artes escénicas, instalaciones, obras orquestales, óperas, proyectos en solitario de improvisación, el dúo Fe-mail, el trío POING y distintas colaboraciones. Su discografía se ha difundido a través de valiosos sellos como Tzadik, ECM, Rune Gramoffon, Important, entre otros. Recientemente, Ratkje musicalizó la escultura “Desibel”, un corno de diez metros de longitud en el que reproduce una composición de diez minutos incluyendo principalmente sonidos de trombón, recibiendo una mención honorífica en el Prix Ars Electronica 2010. </span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">En Aural presenciaremos un set de improvisación vocal y electrónica en vivo, tema en el que Ratjke se ha especializado siendo hoy por hoy uno de los mejores músicos en este campo a nivel mundial. Muestra de ello sus grabaciones: Voice (2002) y Stalker (2006), además de su colección River Mouth Echoes (2008), que nos dan una gran idea del interminable flujo gestual de su voz, el control y propulsión que otorga la tecnología, así como el goce sensorial que provoca el ruidismo como una exploración y no como una salida fácil. </span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Japón siempre ha resultado un fabuloso enigma para occidente, el sonido o la música no permanecen alejados de este fenómeno de atracción y de extraña interpretación de su cultura; para muestra un botón: el japanoise, corriente de improvisación y/o composición con sonidos estridentes, una estética violenta, a veces repulsiva para algunos escuchas, curiosamente una ruta espiritual para muchos músicos japoneses. Aural presenta a Kan Mikami (Kodomari, Japón. 1950), cantante, guitarrista, escritor y actor de cine, bastante reconocido tanto en la cultura popular como subterránea de su país, y quien en los últimos años ha esparcido su propuesta en otros países rompiendo los límites del lenguaje.</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Mikami creó sus primeras canciones a principio de los setenta, influenciado por el blues norteamericano, así como la literatura beatnik y otros comunes de la contracultura mundial de los cincuenta y sesenta. Su lírica, inicialmente dirigida hacia tópicos estudiantiles de la época como la guerra de Vietnam, fue enfocándose posteriormente en temas ambiguos como la violencia o la locura, no necesariamente desde un punto moral sino ofreciendo distintos perfiles psico-sociales. Poco tiempo después de su comienzo como compositor fue firmado por una disquera transnacional y convertido en un icono de la cultura popular en Japón, apareciendo de esta manera en distintas películas y en televisión. Sin embargo, en un sistema comercial que se indigesta rápidamente, Mikami se quedó sin apoyo corporativo y para los ochenta apenas hacía esporádicas presentaciones en vivo. Desde entonces incorporó nuevas técnicas a su música, transitando del folk hacia el jazz y el ruidismo vía la improvisación, resaltando sus posibilidades vocales, creando infinidad de gestos guturales que se entremezclan con un lenguaje claro en japonés, convirtiéndose así en un referente de la experimentación sonora de ese país, un artista que ha hecho del horror y la incertidumbre literaria, un punto de partida auditivo.</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Aaron Dilloway es primordialmente conocido por su trabajo con la agrupación estadounidense Wolf Eyes, de la cual es fundador, y a quien se debe, en cierta medida, la difusión de la experimentación y el ruidismo en el rock norteamericano del joven milenio. Desde la segunda mitad de los noventa ha creado estridentes sonidos con distintos medios análogos y su voz, realizando colaboraciones con gente como Kevin Drumm, C Spencer Yeh y Carlos Giffoni, entre otros, las cuales han sido publicadas tanto en cassette como vinilo y formatos digitales, algunas de estas dentro de su sello Hanson Records.</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Si leemos el manifiesto El Arte de los Ruidos, escrito por el futurista Luigi Russolo en 1913, y tratamos de buscar esos sonidos en la actualidad, posiblemente nos encontremos con la música de Dilloway: llena de movimiento, maquinista y brutal; explorando distintos rangos de distorsión a partir de la improvisación con instrumentos análogos, además de algunas grabaciones que el músico realizó en Nepal a mediados de la década pasada, las cuales, evidentemente, son transformadas junto con otros sonidos generados en tiempo real. Dilloway por igual mantendrá al filo de la escucha a los exquisitos amantes de lo que hoy podría ser una mutación de la llamada música de cinta, como a los jóvenes entusiastas del rock estridente.</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-bottom: 0.5em; padding-bottom: 6px; padding-left: 6px; padding-right: 6px; padding-top: 6px; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPjqmHoQ1h6M0OUQzN4LzGXBYzUi0HFp27eVqiiEBXjue4n9RQfCmey9N03yEi8pY1EyCRKbsSPj5wBoajRuwwrtEYHmNVvmt5V9Ob2y9hJEWp2nO7pBV4-MNbCgae9FHp0X23BlOAyyA/s1600/E.E.+-+ManricoMontero+foto+-+jpg.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="221" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPjqmHoQ1h6M0OUQzN4LzGXBYzUi0HFp27eVqiiEBXjue4n9RQfCmey9N03yEi8pY1EyCRKbsSPj5wBoajRuwwrtEYHmNVvmt5V9Ob2y9hJEWp2nO7pBV4-MNbCgae9FHp0X23BlOAyyA/s320/E.E.+-+ManricoMontero+foto+-+jpg.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="font-size: 13px; padding-top: 4px; text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Manrico Montero</span></td></tr>
</tbody></table><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Manrico Montero (Ciudad de México. 1973) es clave en el desarrollo de la música electrónica en este país desde la segunda mitad de los noventa, cuando formó parte de los colectivos Alcachofa Sound System y Parador Análogo, impulsando estéticas como el drum&bass, el ambient y la experimentación. Iniciando el joven milenio Montero formó Igloo Records, que a la postre sentó las bases de lo que hoy es Mandorla, proyecto que difunde diversas formas de exploración auditiva incluyendo el trabajo en solitario de Montero, así como su proyecto colectivo La Orquesta Silenciosa.</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Montero ha presentado un trabajo diverso en los últimos diez años, del ambient más onírico y el pulso sugerente del dub, hasta la improvisación con objetos, guitarra, y electrónica. Lo que ha sido una constante es su pasión y disciplina en la grabación de campo y, en los últimos años, su especialización en la bioacústica y el estudio y documentación de las aves marinas, tarea que desarrolla en sus constantes viajes por distintos puntos del orbe y teniendo como base La Paz, Bolivia. Además de haber publicado en los sellos que ha gestionado, ha editado material en disqueras europeas como SEM y Trente Oiseaux; su álbum Betweenness (2008), es un ejemplo de la fuerza contemplativa que induce el entretejido sonoro que propone Montero en cada una de sus presentaciones en vivo.</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">La música experimental permanece hasta cierto punto aislada del ámbito comercial, aunque paulatinamente influyendo en ella, con técnicas y posturas que a menudo son imitadas por creadores que logran una resonancia masiva gracias a los medios de comunicación (por ejemplo en el cine). Esto, más que ser una desventaja, ha representado una extensa cosecha en un inacabable territorio de libertad, juego, expresión y placer. La música experimental no tiene fronteras, Aural se suma a esta celebración.</span></div><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 11pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"></span><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"></span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"></span></span></div></div>Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-85544967026135012662011-02-08T15:00:00.000-08:002011-02-08T15:01:30.208-08:00¡José González regresa a México con JUNIP!<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">A todos los seguidores del grandioso músico sueco <span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;">José González, les informamos que regresa a México con su proyecto JUNIP. Conformado por José en voz y guitarras, Elias Araya en batería y Tobias Winterkorn en órgano y sintetizadores, Junip ofrece lo mejor del folk-rock. </span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dz8HuDRs0ROZTglAJiKKplg7_76Kn2RachnWd2hwK9Wjc39k9riVA-fKgXgt65XZox9suvgia5LoO4uBP_3Jg' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px;"></span></div><div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>JUNIP</b> (Suecia) </div><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">12 de Marzo @Lunario</span><br />
<a href="http://www.ticketmaster.com.mx/event/1400458F96C7315A?artistid=1467251&majorcatid=10001&minorcatid=826" style="color: #23708c; text-decoration: none;">Compra Boletos en TicketMaster</a>Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-41764485426801959202011-02-08T14:18:00.000-08:002011-03-01T12:02:15.561-08:00¡PROGRAMACIÓN PARA EL 27 FESTIVAL DE MÉXICO!<span class="Apple-tab-span"><a href="http://www.scribd.com/doc/49801779/FMX-sabana-para-web-01-marzo-2011" style="display: block; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; margin-bottom: 6px; margin-left: auto; margin-right: auto; margin-top: 12px; text-decoration: underline; white-space: pre;" title="View FMX - sabana para web - 01 marzo 2011 on Scribd">FMX - sabana para web - 01 marzo 2011</a><span class="Apple-style-span" style="white-space: pre;"> <object data="http://d1.scribdassets.com/ScribdViewer.swf" height="600" id="doc_800904985517372" name="doc_800904985517372" style="outline: none;" type="application/x-shockwave-flash" width="100%"> <param name="movie" value="http://d1.scribdassets.com/ScribdViewer.swf"><param name="wmode" value="opaque"><param name="bgcolor" value="#ffffff"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowScriptAccess" value="always"><param name="FlashVars" value="document_id=49801779&access_key=key-2hq4otark1b86t2f1any&page=1&viewMode=list"><embed id="doc_800904985517372" name="doc_800904985517372" src="http://d1.scribdassets.com/ScribdViewer.swf?document_id=49801779&access_key=key-2hq4otark1b86t2f1any&page=1&viewMode=list" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" height="600" width="100%" wmode="opaque" bgcolor="#ffffff"></embed> </object></span> </span>Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-2512464223651436652011-02-07T11:34:00.000-08:002011-02-07T11:34:18.567-08:00EL PARAÍSO DE LOS ANORMALES: THE RESIDENTS<div style="background-color: transparent; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;"><div id="internal-source-marker_0.0026446760166436434" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: bold; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Por Carlos Prieto Acevedo</span></span></div><div id="internal-source-marker_0.0026446760166436434" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: bold; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></span></div><div id="internal-source-marker_0.0026446760166436434" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: bold; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Érase una vez una secta de hombres que rehusaban tener rostro, religión y cordura. Entendieron el rock y el pop como una montaña de basura sagrada del que surgirían hermosos mutantes sónicos. Damas y caballeros, niñas y niños, haciendo gala de sus incomparables y deliciosas deformidades estéticas, se quedan ustedes con ¡The Residents!</span></span></div><div id="internal-source-marker_0.0026446760166436434" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: bold; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh35lPFWnCyWCFLQPcrQRIWo4yyzLbTXd_XqhWE98Oef5Kvqw3G5lzvZW-lie0ffOHaXB5IM70v11nQ8G6cqnoINlmFOwMpz_tWWwF6ZA5dj5oGRwP-SXhAc3REZpBppVZ2H5L-QwgXguE/s1600/The+Residents+-+TalkingLightLive1+by+Josh+Keppel+-+06+Enero+2011.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="228" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh35lPFWnCyWCFLQPcrQRIWo4yyzLbTXd_XqhWE98Oef5Kvqw3G5lzvZW-lie0ffOHaXB5IM70v11nQ8G6cqnoINlmFOwMpz_tWWwF6ZA5dj5oGRwP-SXhAc3REZpBppVZ2H5L-QwgXguE/s320/The+Residents+-+TalkingLightLive1+by+Josh+Keppel+-+06+Enero+2011.jpg" width="320" /></a><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Como todo culto prohibido, los orígenes e identidad de los Residents son borrosos y se confunden con la leyenda que ellos mismos reinventan sobre sí, desde hace 4 décadas de ininterrumpidas insolencias conceptuales. Para quienes la conocen desde hace tiempo, así como para los que apenas se acercan a ella, su música es una suerte de carnaval de máscaras, de sonidos-fetiche organizados de forma sacrílega, que nos llegan e impactan todavía con su secreta y lúcida osadía, a casi medio siglo de distancia. Plasmada en más de 200 producciones discográficas, videográficas e interactivas, dejan un legado artístico difícil de asir o de calificar de una vez por todas. Desde sus inicios se presentan en contra del mercado de la música pop y sus insufribles mitos y héroes que son descompuestos con gran elocuencia por los Residents, justo en el momento en que la utopía hippie entraba a su fin a fines de los años 60. </span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: bold; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">La secta de los hombres sin rostro</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: bold; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Se dice que desde entonces ya se encontraban trabajando en sus incipientes demos, recolectando cassettes de diversa índole y procedencia, que serían la materia prima de sus primeros experimentos de culto. Es hasta 1972, instalados en San Francisco, California, y desde su propio sello discográfico Ralph Records (creado por ellos luego de que Warner Brothers rechazará su primer demo), que comienzan oficialmente con su programa estético y anti-corporativo: descomponer la solemnidad de los discursos musicales del pop, trastocar sus valores y tergiversar sus formas. El resultado es una extraña mezcla de heterodoxas influencias: Sun Ra, Hank Williams, la música concreta francesa, Captain Beefhart, George Gershwin, Frank Zappa y John Cage. Usan para ello instrumentos electrónicos, el estudio de grabación y un cáustico sentido de la parodia, aplicado al enorme archivo del Pop generado por la sociedad de consumo norteamericana y su cultura del rock. </span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Siempre fieles a su inviolable política anti-autoral, con la que buscaron desacralizar los vestigios románticos que sustentan las nociones de obra y propiedad intelectual, muelen con sus aparatos la idea del “genio” y del culto a la personalidad, alentada por la industria y el mercado. Su primera gran broma de larga duración (</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Meet the Residents</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">), lanzada en 1974 y creada con fragmentos de grabaciones de cassettes de cantos de aves, soldados de la guerra de Vietnam, música pop de finales de los 60 y efectos de sonido, muestra en la portada una pícara versión dadá de la célebre carátula del cuarteto de Liverpool, donde aparecen sus 4 rostros, </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Meet the Beatles</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">. Con él se anuncia una serie de oscuras sátiras musicales que seguirán a lo largo de su trayectoria. Tanto el aspecto externo de sus discos, como el contenido, pasarán de la broma lúcida y corrosiva, al accidente musical afortunado o a la maestría en la experimentación sonora y la consistencia conceptual. </span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Este osado ejercicio de subversión sónica y textual se esconde bajo la imagen que hoy es emblema del grupo. Del mausoleo del rock progresivo y los baúles perdidos del rock en oposición, a los más nuevos gabinetes del arte sonoro y la </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">plunderphonia </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">contemporánea; todos conocen a los Residents por su atuendo surrealista, un gran ojo con sombrero de copa vestido de smoking. </span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Para evitar en lo posible el contacto directo y heroico con la prensa o con sus seguidores, esta esotérica agrupación creó una Cryptic Corporation desde inicios de los años 70; un vocero–oráculo que mediaría y daría informaciones apócrifas, dudosas o enigmáticas sobre la identidad real del grupo y sobre sus motivaciones o acciones artísticas.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: bold; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Los sagrados escombros del rock</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: bold; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">El periplo irreverente de esta agrupación se encontró a mediados de los año 70 sumergido en plena transición —grotesca y maravillosa a la vez—, del rock hacia otra cosa. Esta situación amorfa del rock y la estética incontrolable y ácida de los Residents propició la creación de grandes anti-monumentos musicales, y un cuestionamiento a la anquilosada experimentación electrónica y musical, aislada en la Academia. </span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Muchos no lo saben, pero Residents llevó a cabo en 1976 uno de los actos de terrorismo más sofisticados contra el archivo canónico de la imaginación pop occidental, en su disco </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Third Reich N’ Roll</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">; espléndido mosaico de magia negra sonora, este álbum reúne en 40 minutos (divididos en 2 piezas: “Swastikas Parade” y “Hitler Was a Vegetarian”), un conjunto amalgamado de covers de joyas del rock clásico. Regurgitadas, ralentizadas y mezcladas en una masa musical primitiva en la que 29 hits de los años 60 son literalmente destripados y vueltos a cocer: Iron Butterfly, James Brown, Ted Nuget, los Rolling Stones entre muchos otros, adquieren los tintes diabólicos que alguna vez se le atribuyeron al origen innominado del rock, cantados y deformados (¿resucitados?), en esta ocasión por los Residents. De ahí se desprende en 1977 una versión de </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Satisfaction</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> de los Rolling Stones, mucho menos conocida a la realizada por Devo en el 78 en clave electrodoméstica. </span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Otro de sus grandes atentados lo podemos escuchar en </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Beyond The Valley of the Day in the Life</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> (luego editado en el disco </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">The Beatles Play the Residents and the Residents Play The Beatles</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">), donde realizan lo que muchos artistas sonoros posteriores han querido —u hecho— con The Beatles. Canibalismo musical, </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">audio collage</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> con discretos mensajes de repudio contra la política de atribución autoral, y contra la cursilería empaquetada del pop inglés. Como vemos, Residents inicia por el asesinato necesario de los padres del rock, tarea que se prolongaría durante mucho más tiempo, y se extendería a otros objetos sagrados.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: bold; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Metapop</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: bold; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">La trayectoria de los Residents acompaña distintos períodos de la historia del pop, creando en esta curva una especie de retorcido lado B de ésta misma; se apropian, hurtan y desechan las tendencias, estilos musicales y ruidos mediáticos de cada momento. En este ejercicio constante y abierto de asedio a los archivos del pop, Residents muestra una magistral utilización, no tanto de los recursos de producción musical en ese entonces emergentes —ligados a la electrónica—, sino del archivo discográfico, de la colección musical y de los sonidos encontrados con los que compusieron interesantes objetos y paisajes sonoros “no identificados”, aun inquietantes y perturbadores. </span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Eskimo </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">(1979), integra la participación del ex Henry Cow, Chris Cutler en una experiencia sónica sin retorno: patrones de percusión se combinan con cantos manipulados de tribus polares, con sonidos no-musicales y con capas electrónicas, creando un comentario con humor siniestro —o altamente poético—, sobre la sospechosa atracción que la “música étnica” generaba en el oído del (naciente) pop multicultural, y su idea turística del otro. </span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">A pesar de haberse negado a utilizar los sintetizadores para producir patrones rítmicos a la usanza de la </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">disco music</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> de la época, poco después, y haciendo gala de una absoluta ausencia de dogma, Residents realiza </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Diskomo</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> (1980), una serie de temas y remezclas </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">disco </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">de las piezas incluidas en </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Eskimo</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">. </span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">The Commercial Album</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> (1980), otro disco conceptual, integra forma y contenido en 40 temas de 1 minuto cada uno; </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">jingles</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> radiofónicos comerciales que, ensamblados de cierta manera, podrían generar canciones pop exitosas. Este disco fue tocado por ellos en la radio en San Francisco en algún momento de los 80, luego de que compraran tiempo aire de publicidad por 40 minutos, aludiendo a la colonización comercial de la radiodifusión musical estadounidense. </span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> </span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwb42mnqNiJbnFncOFCXRGm6UCpMxLIz9wmwqoKTCR4lwR9pHG0vVAB15aXPbOX-j3T0DRAVj2N_F1q6u52BZhFBZXmBshayPG2ZpdGiVpjFSoMTPeTuG8W5kNWXu1CPE65ltyF5MX3Qk/s1600/RC%2526BOnTour13.1000fixpx.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwb42mnqNiJbnFncOFCXRGm6UCpMxLIz9wmwqoKTCR4lwR9pHG0vVAB15aXPbOX-j3T0DRAVj2N_F1q6u52BZhFBZXmBshayPG2ZpdGiVpjFSoMTPeTuG8W5kNWXu1CPE65ltyF5MX3Qk/s320/RC%2526BOnTour13.1000fixpx.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Entre sus mejores y entregas conceptuales más serias, está el proyecto American Composer Series de mediados y finales de los años 80, en el que pasaban por cirugía reconstructiva a creadores norteamericanos muy disímbolos —pero emblemáticos—, en anómalos binomios como: George Gershwin y James Brown o Hank Williams y John Philip Sousa: </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">George & James</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> (1984), y </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Star & Hank Forever</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> (1986). Otro álbum, que no pertenece a esta serie pero se encadena con el proyecto de cirugía mayor al imaginario pop, es </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">King and Eye</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> (1989), compuesto por reinterpretaciones de </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">standards</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> del mismísimo rey de reyes: Elvis Presley. </span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: bold; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Teatrofagia</span></span></div><div style="background-color: transparent; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline;"></span><span class="Apple-style-span" style="white-space: pre-wrap;"><b><br />
</b></span></span><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">A inicios de los años 90, Residents lanza el “espectáculo” </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Freak Show</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">, una “meditación escénica” sobre la vida del circo y la demencia carnavalesca, experiencia que luego, en el 94, pasaría a servir de matriz para un experimento interactivo en CD–ROM, con el que inicia la veta electro-pagana de Residents y sus aplicaciones teatrales y multimedia. Un camino explorado anteriormente en sus tempranos momentos de vida, a través de cortometrajes y proyectos de cine experimental nunca filmados, o transformados en reconstrucciones musicales. Actualmente, la agrupación produce discos, DVD’s, y mantiene un ritmo constante de presentaciones, en las que llevan su cabaret experimental en ruinas de gira por el mundo, compartiendo con nuevas y viejas audiencias, su esquizofrénica sensibilidad. Casi media centuria demoliendo, robando y resignificando la cultura de masas, los Residents han creado un cuerpo de obra amplísimo que, desde el presente, puede verse como un atentado no sólo contra la solemnidad, el narcisismo, y otras actitudes que sostienen el edificio entero del pop, del rock y de la música culta (al fin todo, o casi todo es pop); sino contra ese territorio simbólico que alimenta el legado marginal de todo adulto contemporáneo. </span></span></div><br />
<div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 12pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">En esta primer visita de los Residents a México, se nos presenta la ocasión para muchos, viejos y nuevos aficionados, neófitos de este culto subterráneo y remoto, de viajar a los oscuros abismos sin fondo de la experimentación, tomados de la mano de unos artistas que vislumbraron toda una estética radicalmente libre en la música contemporánea. </span></span></div></div>Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-26414960829083577302011-02-07T11:26:00.000-08:002011-02-07T11:26:54.087-08:00PAT METHENY. EL JUEGO Y EL RIESGO<span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><b>por <span class="Apple-style-span" style="white-space: pre-wrap;">Alonso Arreola</span></b></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"></span><br />
<div style="background-color: transparent; font-weight: normal; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><div id="internal-source-marker_0.8823929806239903" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Al frente de su quinteto, el guitarrista Pat Metheny (Kansas, 1954) comparte créditos de composición y liderazgo con su más antiguo socio creativo, el pianista Lyle Mays. En tal contexto explora las posibilidades de percusiones, voces y alientos sumados a una base rítmica elemental. Con su trío, en cambio, centra su trabajo en el riesgo de la improvisación y la interacción escénica. O sea que, si con el primero la relojería es minuciosa en términos de dinámica, arreglos y obligaciones interpretativas, con el segundo se libera de ataduras para jugar ocupando muchos más registros y funciones. Así lo comprobarán quienes asistan al Teatro de la Ciudad el sábado 26 de marzo, cuando el Pat Metheny Trio presente una función doble (17 y 20.30 PM) en el marco del fmx - Festival de México.</span></div><div id="internal-source-marker_0.8823929806239903" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Digamos que este guitarrista es, simplemente, uno de los músicos más prominentes del siglo XX. Uno de los pocos que ha encontrado la clave para hacer obras de calidad pero con gran éxito comercial. Multifacético y prolífico, sería absurdo enlistar sus premios y grabaciones. Lo ha ganado todo y lo ha hecho todo. Queden como recordatorio de su relevancia unos pocos datos: cuando grabó su álbum debut, </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Bright Size Life</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> (1975), se produjo un cisma en la historia de la guitarra de jazz. Finalmente alguien la reinventaba. Grabado con Jaco Pastorius, el disco contiene piezas señeras como la que le da nombre y que siempre interpreta con su trío. </span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Además, lleva 7 premios Grammy seguidos al mejor Disco de Jazz y, paralelamente a su interés por este género, ha colaborado con el serialista Steve Reich, con el creador del </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">free</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> Ornette Coleman, con el brasileño Milton Nascimento y con el camaleón David Bowie, por no mencionar a todos y cada uno de los jazzistas con quienes ha compartido tiempo de vida. </span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Ahora bien, a Pat Metheny se le conoce como un líder que prefiere la estabilidad y maduración de sus conjuntos, en lugar de una múltiple y permanente combinación de integrantes. Es así que el último trío con el que se entregó a girar tenía al mexicano Antonio Sánchez en la batería y al inigualable Christian McBride en el contrabajo. Como era de esperarse, este último dijo adiós en pos de sus propios proyectos, pues desde sus veintes ha grabado y ofrecido conciertos de manera consistente y celebrada. Ello no debe preocuparnos. Cualquier músico que esté al lado de Metheny es digno de admiración. Tal es el caso de Ben Williams.</span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Educador y compositor además de bajista (eléctrico y acústico), Ben nació en Washington, DC, aunque reside en Nueva York, ciudad en donde se graduó de la escuela Julliard bajo la tutela de Ben Wolfe y Carl Allen. Identificado rápidamente como un prodigio, comenzó a tocar a los 11 años y, a los 12, tomó clases con Herbie Hancock, Ron Carter y Wayne Shorter. Por si fuera poco, en su adolescencia ganó distintos concursos, ¡pero como pianista! Entre ellos la beca que otorga la Sociedad de Jazz Duke Ellington. Recientemente obtuvo el primer lugar en la competencia internacional de jazz Thelonious Monk, lo que le bastó para firmar con Concorde Records su debut discográfico, </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">State of Art</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">. Desde entonces ha grabado y girado con artistas como Wynton Marsalis, Terence Blanchard, Nicholas Payton, Roy Hargrove y Steve Wilson, entre muchos más, lo que ha sido una inmejorable preparación para llegar al grupo del guitarrista más famoso del planeta.</span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Del baterista Antonio Sánchez (Ciudad de México, 1971) hay mucho que decir. Ha tocado en los más distinguidos festivales y foros del país —como el Cervantino y el Teatro Metropólitan— acompañando al propio Metheny, a John Patitucci, a Paquito D’Rivera y con su trío al lado de Scott Colley y Chris Potter. Otrora estudiante del conservatorio de Bellas Artes de México, su escalada educativa y profesional dio un brinco a partir de que llegó al Berklee College of Music de Boston, de donde se graduó con honores para moverse al Conservatorio de Nueva Inglaterra, lugar que lo revelaría como el baterista del momento gracias al impulso de Danilo Pérez y de la Orquesta de las Naciones, originalmente fundada por Dizzy Gillespie. </span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center; white-space: normal;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI5OAEbiUbNfzt-7sRsjQdMhalRplCQVQmLtBa0ymLEGneVw2Gs9y0H8Fsxgz-McRuARgPkPOtRYT9ox1-fiKsVanRJyWR4Q3dpoyB6Au1sUnIYN7o6bJwfxUsQ9xK-cFvi1iUlYabiUk/s1600/PatMetheny_130.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI5OAEbiUbNfzt-7sRsjQdMhalRplCQVQmLtBa0ymLEGneVw2Gs9y0H8Fsxgz-McRuARgPkPOtRYT9ox1-fiKsVanRJyWR4Q3dpoyB6Au1sUnIYN7o6bJwfxUsQ9xK-cFvi1iUlYabiUk/s320/PatMetheny_130.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center; white-space: normal;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Hoy cuenta con uno de los más aplaudidos andares en la escena del jazz, mismo que hizo clímax en su disco </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Migration</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">, para el cual invitó a Chick Corea, David Sanchez y Metheny, entre otros. Sea con ellos o con Joshua Redman, Kenny Werner, Avishai Cohen, Dee Dee Bridgewater, Dianne Reeves, Miguel Zenon o Billy Childs, por nombrar algunos, Antonio se ha presentado en 30 países en donde muchas veces ha dado clínicas dejando una huella imborrable como maestro. Asimismo, ha ganado tres premios Grammy con el Pat Metheny Group, innumerables reconocimientos e invitaciones al Modern Drummer Festival Weekend, Zildjian Day y el Montreal Drum Festival, y portadas en revistas como </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Modern Drummer, Percussioni, Drums and Percussion</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> y </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Musico Pro</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">. Además, es miembro de la facultad de la Universidad de Nueva York desde el 2006.</span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="white-space: pre-wrap;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Así las cosas, la suma de los tres en un escenario convoca poderosamente a las musas. Sonando juntos, resulta imposible que no se produzca música con la mayor calidad, interpretación y afán de juego. El maestro y sus pupilos, uno con ese sonido brillante, con esas frases tan únicas y deslumbrantes, los otros con la negritud y la latinidad a flor de piel, comprendiendo el lenguaje pero refrescándolo virtuosamente. ¿Concierto para conocedores y músicos principalmente? No. Es de los que satisfacen a cualquiera que guste de la sorpresa y crea en la belleza. Es de los que hacen falta en un momento como éste, en un lugar como éste, cuando y donde la imaginación se está viendo debilitada por quienes no pueden, no saben conmoverse.</span></div></span></div>Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-25010825623319979532011-02-07T10:13:00.000-08:002011-02-07T10:13:04.438-08:00PROGRAMACIÓN DE AURAL. 27 FMX<a href="http://www.scribd.com/doc/48361920/AURAL-EL-NUEVO-ESPACIO-PARA-LA-MUSICA-EXPERIMENTAL" style="-x-system-font: none; display: block; font-family: Helvetica,Arial,Sans-serif; font-size-adjust: none; font-size: 14px; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; margin: 12px auto 6px auto; text-decoration: underline;" title="View AURAL, EL NUEVO ESPACIO PARA LA MÚSICA EXPERIMENTAL on Scribd">AURAL, EL NUEVO ESPACIO PARA LA MÚSICA EXPERIMENTAL</a> <object data="http://d1.scribdassets.com/ScribdViewer.swf" height="600" id="doc_412526973222566" name="doc_412526973222566" style="outline: none;" type="application/x-shockwave-flash" width="100%"><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span><param name="movie" value="http://d1.scribdassets.com/ScribdViewer.swf"><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span><param name="wmode" value="opaque"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span><param name="bgcolor" value="#ffffff"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span><param name="allowFullScreen" value="true"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span><param name="allowScriptAccess" value="always"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span><param name="FlashVars" value="document_id=48361920&access_key=key-inexcdrwhw0g60hs1iy&page=1&viewMode=list"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span><embed id="doc_412526973222566" name="doc_412526973222566" src="http://d1.scribdassets.com/ScribdViewer.swf?document_id=48361920&access_key=key-inexcdrwhw0g60hs1iy&page=1&viewMode=list" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" height="600" width="100%" wmode="opaque" bgcolor="#ffffff"></embed> <span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span></object>Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-52854005034189867082011-02-07T09:35:00.000-08:002011-02-07T11:19:55.748-08:00ERARITJARITJAKA (MUSEO DE LAS FRASES)<div style="background-color: transparent; margin: 0px;"><div id="internal-source-marker_0.26386028435081244" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-family: 'Times New Roman'; font-style: normal; font-weight: bold; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: bold; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">por Miguel Ángel Quemain</span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div id="internal-source-marker_0.26386028435081244" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"></span></div><div style="background-color: transparent; margin: 0px;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><div id="internal-source-marker_0.26386028435081244" style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Eraritjaritjaka, Musée des phrases</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">, titula<b> <a href="http://www.heinergoebbels.com/">Heiner Goebbles</a> </b>este carnaval de géneros para la escena que concibió en su totalidad musical, plástica, visual y teatral. </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Eraritjaritjaka </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">es una expresión utilizada por los aborígenes australianos para describir un deseo obsesivo por alguna cosa que se ha perdido, un estado de melancolía o de añoranza. Pero a la letra, Canetti (Roustock, 1905, Zurich, 1994) en </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">El suplicio de las moscas</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">, ese conjunto de aforismos lúcidos y sorprendentes, escribe: “una expresión poética arcaica en lengua aranda, significa rebosante de deseo por algo que se ha perdido”. </span></div></span><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Nada es más preciso que ese subtítulo con el que Heiner Goebbels ha sobresignificado esta pieza postrera, pues ese "rebosamiento del deseo por lo perdido" está precisamente expresado por la figura retórica de “El devoto”, que forma parte de ese "museo de frases" que es el transcurrir aforístico de Canetti. </span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Dice: “Dios está surgiendo, no ha creado el mundo, sino que es su heredero. En el transcurso de la historia, Dios se "forma" a partir de algunos de sus elementos y tradiciones. Nadie puede preveer cuál será su esencia y su forma, aún es demasiado pronto, todavía no se sabe "cómo" será Dios. Pero llegará el día en que termine de formarse, y nuestra obligación es vivir venerando y esperando ese instante”. Se trata de una forma activa de la espera donde la idea misma es vigorosa y no “la emoción con que la expresas”. Algo se ha perdido, efectivamente, pero no se le persigue desde la forma hueca y sicótica de la melancolía que construye sus inmolaciones de autorreproches, no es ese “condenado en el infierno que pide clemencia para todo el que llega”.</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Esta convergencia es posible porque Goebbels es un heredero de la más rica tradición literaria, cinematográfica y teatral del siglo XIX de la Mittleuropa, de un espíritu en la más rica tradición alemana que ya recorrió Europa derrumbando prejuicios y lugares comunes para abrazarse a la certeza histórica y artística de que su trabajo será leído muchos años después como el inicio de una confluencia de lenguajes en las artes escénicas que sólo tenían lugar en expresiones atomizadas que se han mantenido confiscadas en sus espacios.</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Por eso tal vez él mismo se convierte en un relector de Elías Canetti, de </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Auto de fe</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> y de </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Masa y poder</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> que inspiran este montaje que para el público mexicano será una forma de mirar nuestro pasado y asistir a la invitación para vislumbrar un futuro donde la palabra única ha quedado abolida en nombre de una palabra plena, plural. </span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Cuando digo "mirar nuestro pasado" es porque la obra de Heiner Goebbels no es ajena en un medio artístico donde se han trazado lazos fecundos con la tradición mittleuropea, con el teatro alemán y con la literatura germánica que va de Lichtenberg a Kafka, pasa por Grass y llega hasta Jelinek, Bernhardt y Heiner Müller.</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Goebbels no sólo nos presenta, a los largo de 85 minutos, un espectáculo de convergencia genérica, temática, filosófica, conceptual y profundamente ética y política sino un acto de comunicación que pone en evidencia, sin pudor y sin prejuicios la multiplicidad étnica y multicultural de una Europa que se ha ocultado detrás de un eurocentrismo que durante muchos siglos se ha defendido de la diferencia, de la otredad y de las consecuencias de su propia voracidad colonial.</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh99jXINqX5UO55uHCTURd0sZ1GBXYm1rsw_NuLjN5I5fqEffkY_ruMtMqRJLH_Ksn6QSyvMKVIy3MUtKw_J1luCKXbevLDrFqlKuIIseAdcP3Rl3fvfc8gxO5KJUxqRBkhIDkN9EDSDhI/s1600/Museo+de+las+frases+-+elegida+2+-+08+diciembre+2010.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="210" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh99jXINqX5UO55uHCTURd0sZ1GBXYm1rsw_NuLjN5I5fqEffkY_ruMtMqRJLH_Ksn6QSyvMKVIy3MUtKw_J1luCKXbevLDrFqlKuIIseAdcP3Rl3fvfc8gxO5KJUxqRBkhIDkN9EDSDhI/s320/Museo+de+las+frases+-+elegida+2+-+08+diciembre+2010.JPG" width="320" /></a><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Como Penderecki en su momento con Hiroshima y más atrás si se mira a la tradición clásica (Píndaro, Simónides) Goebbels traza su propia trenodia, ese lamento fúnebre de orden arcaico, profundamente lírico, que en la tradición latina, también nutre el espíritu germano. Es un instrumento técnico y emotivo fundamental para lamentarnos por el ausente (¿la ausencia misma?) como un punto de partida de la reflexión sobre el destino y el sentido final de la existencia desde el punto de vista de la moral.</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">El objeto perdido que propone Goebbels a través del mundo de Canetti y del repertorio musical que ha elegido y que interpreta el Cuarteto Mondriaan es justo el orden de lo humano. Hemos perdido muchas cosas que parecen simples; la capacidad de sorpresa, la posibilidad de colocarse comprensivamente en el lugar del próximo, la solidaridad, el compromiso político que acaba por sofocar entre sus piedras el imperio que en algún momento pretendió defender.</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">El modelo inspirador de Canetti coloca a Heiner Goebbels en la búsqueda plurilinguística y pluricultural que son resultado del propio origen y de las migraciones voluntarias y forzosas, migraciones por supuesto de la lengua (del ladino al búlgaro, el inglés y el eterno retorno al alemán). Es en esa promenade donde se desarrolla la capacidad del hombre de fragmentar sus experiencias emocionales, reconstruirlas, superarlas, ficcionarlas, cantarlas. Es la tradición revivida de Bertold Brecht que primero pasa por Canetti, luego por Müller, hasta llegar a Goebbels,</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Esa modernidad crítica, clásica, de Brecht es la que toma de Shostakovich y Ravel, inevitablemente escénicos que sin abandonar la propuesta de paisajes sonoros de enorme complejidad y belleza, será imposible disfrutar con los ojos cerrados porque se han tejido ahora con el material de lo escénico.</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">André Wilms es un fascinante compañero de ruta. No es extraño que Heiner haya elegido un artista capaz de recibir y de dar, cualidad de ese ejercicio modesto y fundamental que es el de la actuación. Es un actor al que le pasan varias cosas: recordar y recibir “como antena de la tribu” las claves del futuro. Es un guía que conduce amorosamente, con extraordinaria lealtad, al propio dramaturgo a través de sus infiernos escénicos, sus purgatorios y sus paraísos.</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">El papel de André Wilms es el de una permanente confrontación con la confluencia de objetos artísticos que atraviesan el flujo de lo emotivo para producir una verdad escénica. Salvo </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">El arte de la fuga</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> de Juan Sebastian Bach, la música elegida es del siglo XX, cuartetos de cuerdas que van de Ravel y Shostakovich hasta Gavin Bryarse y George Crumb, interpretados por los músicos virtuosos que configuran el Cuarteto Mondriaan. En ese tenor, lo que veremos en México es un trabajo que representa un altísimo punto de llegada a mediados de la década pasada. </span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">El camino que Heiner Goebbels ha recorrido será inspirador para aquellos artistas que indagan en las relaciones entre música y teatro. En su caso lo musical ha corrido en paralelo a los montajes de los ochenta y principios de los noventa. Desde 1993 con </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Ou bien le débarquement désastreux</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">, </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">The Repetition</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> (1995), </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Black on White</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> (1996), </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Max Black</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> (1998), </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Eislermaterial</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> (1998), </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Hashirigaki </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">(2000), </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Meme soir</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> (2000), y </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Landscape with Distant Relatives</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> (2002), compone la música para cada puesta en escena.</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Quienes seguimos en México con admiración la obra de Heiner Müller, la aparición de Goebbels resulta como una consecuencia natural de la lección del dramaturgo pero con una riqueza nueva en el panorama alemán: la incorporación del cine, del mundo audiovisual y musical, donde uno podría referirlos como conciertos teatrales.</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Heiner Goebbels (1952) es un compositor y director que recoge una tradición y un contexto sociopolítico cultural muy complejo, dado que hereda una tradición artística de larga data y por otra parte recibe los cambios que definirán el rostro de la segunda mitad del siglo XX. Goebbels vive en Frankfurt/Main, una ciudad de la nueva era alemana junto con Münich , Bonn y el nuevo Berlín, con poco más de una década de cambios drásticos en el orden urbano con gran prisa por dejar atrás el siglo XX y adherirse a las grandes ideas civilizatorias del siglo XXI con la tecnología por delante.</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Goebbels no comparte esa angustia por la evolución y la idea de progreso, lo suyo es la meditación creadora sobre los lenguajes artísticos que le permitirán la convergencia que se comenta líneas arriba. Convivencia nueva de viejos lenguajes que en su proximidad anuncian nuevos fraseos, estructuras espaciales y temporales inéditas, que están testimoniadas en el transcurrir del sonido y la imagen (años atrás hubiéramos dicho: “de la cinta sonora y la película”)</span></div><div style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> </span></div><div style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Encarna una tradición literaria germánica que termina en Kafka. No es extraño que Goebbels encare una aventura creativa de gran aliento (la trilogía es una verdadera avalancha musical, dramatúrgica y teatral) si la sujeción que elije para desplegar sus saberes, dudas e hipótesis es un enorme contenedor de la vida que llamamos "bildungroman"</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">.</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">La intervención de un cuarteto como el Mondriaan también modifica las ejecuciones convencionales de un conjunto de solistas de tan elevada calidad para comprometerse con las temporadas teatrales donde interpretan en vivo y trabajan de modo permanente con el director.</span></div><span style="background-color: transparent; vertical-align: baseline;"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFDMN_pyPpZYXMwd1K2bZ5p9Vwk8slbDGPBFiiBcBfqaWqTcESAfxF784zwiY9I1K052G9rfH2U8pwNFtACG8qYaNS098mjP7xcYbb3ymokQ0OhFcA3Sp2BojeHA2hjJmeP2aaxnJqBkg/s1600/Museo+de+las+frases+-+elegida+1+-+08+Diciembre+2010.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="210" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFDMN_pyPpZYXMwd1K2bZ5p9Vwk8slbDGPBFiiBcBfqaWqTcESAfxF784zwiY9I1K052G9rfH2U8pwNFtACG8qYaNS098mjP7xcYbb3ymokQ0OhFcA3Sp2BojeHA2hjJmeP2aaxnJqBkg/s320/Museo+de+las+frases+-+elegida+1+-+08+Diciembre+2010.JPG" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">No se puede dejar de mencionar un equipo de trabajo lúcido, creativo y totalmente compenetrado con las ideas de Goebbels. Klaus Grünberg, en la escenografía y la iluminación se ha dado a la construcción de juguetes teatrales edificados con luces, texturas y una utilización del espacio que puede llevar sin dificultad a las lágrimas. </span></div><div style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Un caso semejante es el de la extraordinaria diseñadora de vestuario, Florence von Gerkan, quien ha participado desde 2003 en las obras fundamentales de este director: </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Hashirigaki</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">, </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Landscape with Distant Relatives</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">, </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Eraritjaritjaka</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> and </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">I went to the house but did not enter</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> con el Hilliard Ensemble. El camino de esta diseñadora parecía trazado para el encuentro con Heiner Goebbels pues su experiencia en el montaje cinematográfico (David Schmid), teatral (Erich Wonder) y operístico (Jürgen Flimm) hicieron posible esta comprensión heterodoxa de un teatro que forma parte de un mundo transfronterizo tanto en los temas como en despliegue de géneros y recursos escénicos que se emplean con total dominio de las nuevas tecnologías pero sin dejar que el progreso técnico marque el rumbo de lo artístico. </span></div><div style="color: black; font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; text-decoration: none; white-space: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></div><div style="background-color: transparent; margin: 0px; white-space: normal;"><span id="internal-source-marker_0.26386028435081244" style="background-color: transparent; color: black; font-size: 16pt; font-style: normal; font-weight: bold; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">TEATRO JULIO CASTILLO | MIÉRCOLES 16 Y JUEVES 17 DE MARZO, 20:30 HRS.</span></div></span></div></div>Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-48950390139718740742011-02-07T08:50:00.000-08:002011-02-07T11:16:44.059-08:00JUNIP. LA LEY DE LA EQUIVALENCIA<div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;"><b>por <span class="Apple-style-span" style="white-space: pre-wrap;">Alonso Arreola</span></b></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 10pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Formado en Suecia hace 12 años, <b>Junip</b> es José González en voz y guitarras, Elias Araya en batería y Tobias Winterkorn en órgano y sintetizadores. José nació en Gotemburgo pero posee ascendencia argentina. Como es imaginable, desde el exilio escuchaba trova y folclore latinoamericano, canciones de protesta con espíritu libertario. Así, cuando grabó su primer disco en solitario (</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 10pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Veneer</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 10pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">) ya había escuchado lo fundamental del repertorio, la música de su propia generación (tuvo otras bandas de rock), más autores clave de clásico y flamenco. Cursaba entonces estudios en bioquímica. Pocos, empezando por él, se imaginaban el éxito que vendría a partir del 2004. Premios, conciertos llenos, ventas de oro y platino, todo se cimentó con la salida de un segundo trabajo, </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 10pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">In Our Nature</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 10pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">, por lo que augurábamos una prolífica carrera en solitario. Sin embargo, González regresó con sus amigos de adolescencia para cerrar el círculo y, tras casi una década, presentar </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 10pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Fields</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 10pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">, un álbum extraordinario que sonará en una larguísima gira mundial que tocará nuestro país en el fmx - Festival de México.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"></span></div><div style="background-color: transparent; font-weight: normal; margin: 0px; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"></span><br />
<div id="internal-source-marker_0.04013577685691416" style="font-size: medium; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; white-space: normal;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSVrKq-1RhKyBkSsW0iDcs4NpvlnVGnel3DAVkqpN_mug_Cdty6bRom7biDepVUyiihA8jfMoCDHcd6C59DoibSBtqFNxVXRB-i_dnhNGAFKIeWQnu0adjCQlN00_lVvG-ZzO1aEtZXK8/s1600/Junip+-+pressimage+-+03+Diciembre+2010.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="319" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSVrKq-1RhKyBkSsW0iDcs4NpvlnVGnel3DAVkqpN_mug_Cdty6bRom7biDepVUyiihA8jfMoCDHcd6C59DoibSBtqFNxVXRB-i_dnhNGAFKIeWQnu0adjCQlN00_lVvG-ZzO1aEtZXK8/s320/Junip+-+pressimage+-+03+Diciembre+2010.jpg" width="320" /></a></span></div><div style="font-size: medium; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; white-space: normal;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 10pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Normalmente, cuando en la cabeza de alguien se suman influencias provenientes de culturas y tiempos distantes, los resultados suelen ser abigarrados, barrocos. Más interesantes son, empero, aquellos proyectos en los que cada adición provoca la eliminación de algo a cambio, un equilibrio, una refinada dialéctica en donde va prefigurándose algo literalmente esencial. Por ello es que escuchar a Junip es tan disfrutable. Porque no hay desperdicio. De igual forma, la manera como presentan sus canciones, la producción sónica, pasa por esa misma tesis. Hay una certera elección de micrófonos, amplificación y efectos, desde luego, pero mesurada y constante. Es así que cada pieza cumple su promesa, tal como el viaje de una flecha que vibra pero no se desvía del blanco.</span></span></div><div style="font-size: medium; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; white-space: normal;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 10pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></span></div><div style="font-size: medium; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; white-space: normal;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 10pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Ahora bien, el grupo no es un disfraz de José González. Es él pero con arreglos democráticos y un temperamento distinto, diverso. Allí están la fragilidad de su voz, la inteligencia de sus letras, los acordes cíclicos de su guitarra, elementos a los se añaden rasgos psicodélicos y menos hipnóticos que, sin caer en la vaguedad del falso ritual llevado al pop-rock, consiguen un espléndido sonido rústico, orgánico, comparable con momentos de bandas como The Flaming Lips o Radiohead. Eso sí, lo de Junip es más oscuro y ligero. Además, sigue habiendo un sello folk pero con melodías vocales mucho más elaboradas y complejas que, por su reverberación y armonización recuerdan fugazmente a los Beatles y Elliott Smith. </span></span></div><div style="font-size: medium; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; white-space: normal;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 10pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></span></div><div style="font-size: medium; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; white-space: normal;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 10pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Cabe destacar aparte, la visión de Tobias Winterkorn y Elias Araya. No se trata de meros soportes para el famoso cantante. El primero sabe dar paisajes, argamasa para la unión del trío, pero además consigue momentos de improvisación melódica exquisitos. A él se debe, en gran medida, que Junip se mantenga en la frontera que divide la melancolía de la felicidad. Sus dedos hablan de esperanza pero a través de una reflexión sin visceralidad. El segundo, Araya, es un intérprete diáfano y sencillo al que jamás veremos caer en la tentación del relámpago o el terremoto. Sus tambores suenan viejos, magníficos. A él se debe, por si fuera poco, mucha de la imaginería visual del conjunto. Otrora estudiante de artes en Finlandia y Noruega, ha sido el responsable del diseño gráfico en distintos trabajos de González. </span></span></div><div style="font-size: medium; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; white-space: normal;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 10pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></span></div><div style="font-size: medium; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; white-space: normal;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 10pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Ahora bien, hablando sobre el disco que vienen a presentar en su debut mexicano, </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 10pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Fields</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 10pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">, podemos decir que en él se logran todas y cada una de las premisas mencionadas. Cocinado a fuego lento tras dos EP’s anteriores (</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 10pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Black Refuge, Rope & Summit</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 10pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">), es coherente en su alquimia de equivalencias, pues los recursos están pensados para no superponerse. “In Every Direction”, el </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 10pt; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">track</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 10pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> inaugural, es probablemente el más “rockero”. “Tide”, el que cierra la obra, es hermoso por abierto y lento. Entre ellos destacan “Always”, “Without You” y “Sweet and Bitter”, canciones cuya lírica apuesta por el despertar interior, por el uso de la espiritualidad empolvada, por los instantes de rima que triunfan concisos, profundos y rigurosos en su métrica. </span></span></div><div style="font-size: medium; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; white-space: normal;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 10pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br />
</span></span></div><div style="font-size: medium; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify; white-space: normal;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-size: 10pt; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Creemos entonces que a los muchos y dispersos seguidores de José González en nuestro país se sumarán otros, y en grandes cantidades. Verlo al lado de Junip, con el alma vulnerable, hará que su manto sonoro nos cobije y dé abrigo sin retos o provocaciones grandilocuentes. Nos hará mejores.</span></span></div></div>Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-68590430912787705122011-02-07T08:25:00.000-08:002011-02-07T08:57:38.050-08:00ISRAEL GALVÁN, LA HONDURA DE UN FLAMENCO CONTEMPORÁNEO<div style="background-color: transparent; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;"><div id="internal-source-marker_0.7501287104096264" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: right;"></div><div style="text-align: left;"></div><div id="internal-source-marker_0.7501287104096264" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large; white-space: pre-wrap;">por Hayde Lachino </span></div><div id="internal-source-marker_0.7501287104096264" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;"><span class="Apple-style-span" style="white-space: pre-wrap;"><br />
</span></span></div><div id="internal-source-marker_0.7501287104096264" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; white-space: pre-wrap;">Sólo quién conoce a profundidad la tradición puede conectar la historia pasada con los tiempos presentes, eso es justamente lo que ha hecho este gran bailador de flamenco, hacer de éste, un arte que se enlaza con el mundo contemporáneo. En su estilo de bailar vislumbramos una corporalidad en donde el pasado se encuentra como base de toda su investigación y propuesta en comunión con una nueva visión del cuerpo y del movimiento.</span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"></span></span><br />
<div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">El arte de Israel Galván se descoloca de todo lugar conocido, no se engaña con las falsas modas que pretenden hacer fusiones estilísticas sin ningún fundamento sólido; pero también se aleja de una tradición que se inmoviliza en el tiempo, de la inercia del uso irreflexivo de cánones estéticos.</span></span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dyYkbyEkruB0Hqj5ThDuhtDI8AwX-zeOmMz8I_gSPV1D-KFk6TCjZrjb_S_qGMNtqM1JD_BIEf7NT6loU_RkA' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; white-space: pre-wrap;">Galván, cuenta con una lista impresionante de premios, entre los que destaca el Premio Nacional de Danza en la modalidad de Creación que concede el Ministerio de Cultura de España. La crítica especializada de su país le ha otorgado en múltiples ocasiones el Premio Flamenco como mejor bailador y ha recibido otros tantos importantes reconocimientos por sus puestas en escena.</span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"></span></span><br />
<div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Israel proviene de una dinastía familiar de bailadores y es heredero del conocimiento y tradiciones compartidas con maestros como Mario Maya y Manuel Soler. Sus audaces propuestas lo han llevado a colaborar con artistas como Pina Bausch y Carlos Saura.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Israel propone nuevas gestualidades, nuevos movimientos que sorprenden por su audacia y atrevimiento, lo que importa es que el cuerpo que baila signifique, que la danza flamenca se convierta en signo para la sensibilidad contemporánea.</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; white-space: pre-wrap;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; white-space: pre-wrap;">En su manera de bailar, encontramos líneas que se rompen, contrapuntos corporales, tensiones dramáticas que se resuelven en explosión súbita de movimiento. Al lenguaje codificado del flamenco, Galván agrega movimientos y signos que provienen de otras formas dancísticas como la danza contemporánea, añade gestos cotidianos tomados de su andar por el mundo; todo para construir una visión única, personal y sin duda irrepetible en donde la estructura tradicional del baile se rompe para que hacer visibles otras posibilidades.</span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Entre más nutre su arte de otras formas de danza y se inspira en otras prácticas artísticas, más profundo llega a la esencia del flamenco y lo que nos muestra es flamencura hasta el tuétano.</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"></span></span><br />
<div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Las secuencias de movimiento construidas por Galván se caracterizan por arribar a momentos de quietud para después ir a un gesto, a un instante de sorpresa total y con ello lograr que el espectador se encuentre siempre en total tensión. Su baile transita entre la cadencia y suavidad a la fuerza y el brío.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></span></div><div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Con toda seriedad se puede afirmar que con Israel Galván el flamenco se divide en un antes y un después. Su imperiosa necesidad de indagar a profundidad en las posibilidades latentes del flamenco lo han llevado a bailar descalzo, algo totalmente irreverente, pero que lo conduce a construir un territorio fecundo de nuevas posibilidades para ésta práctica dancística. Los aportes estéticos de este artista enriquecen la danza toda. </span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"></span></span><br />
<div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">En </span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: italic; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">La Edad de Oro</span><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">, se hacen patentes todas las inquietudes personales y estéticas de Israel Galván y lo revelan como un profundo conocedor de los códigos escénicos y de la representación. Aquí la danza y la música se encuentran para dar paso a un espectáculo deslumbrante en donde converge la historia del flamenco pero también de la danza en general y del arte. En su cuerpo vibra lo arcaico y lo contemporáneo.</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"></span></span><br />
<div style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Cuando vemos bailar a Israel, contemplamos un proyecto de humanidad, contemplamos la libertad. Ante este gran bailador, el corazón se expande y no resta más que quedar subyugados ante la prodigiosa humanidad de Galván con quien el flamenco marca su entrada al siglo XXI.</span></span></div></div>Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-23751901710631407822011-02-05T11:49:00.000-08:002011-02-05T11:49:30.417-08:00AURAL del 15 al 20 de marzo 2011.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcfHJHcRUhlsKzX5i2cqESlc5ouyyxwTPw4ibry1d9RTWWUii8_BaFpdJCPbxoorACv-95eAn1_lfGStr03bqzoGCWrKMXmfs29aX696EHXmRQG2QxJ9YzUxDNlBSaemknEaEsdZo_Q84/s1600/Poster+Aural.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcfHJHcRUhlsKzX5i2cqESlc5ouyyxwTPw4ibry1d9RTWWUii8_BaFpdJCPbxoorACv-95eAn1_lfGStr03bqzoGCWrKMXmfs29aX696EHXmRQG2QxJ9YzUxDNlBSaemknEaEsdZo_Q84/s640/Poster+Aural.jpg" width="425" /></a></div>Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-54984762099272614422011-01-27T19:06:00.000-08:002011-01-27T20:35:37.929-08:00¡EXTENDEMOS PREVENTA HASTA EL 7 DE FEBRERO!<div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><b>20% de Descuento</b></span> en boletos para asistir a los eventos de música, danza y teatro que hasta el momento hemos confirmado.<br />
<br />
<br />
</div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwCl5Jqm7jmjR306tJurtSm3fY_mJiV-nbLYZVA7m-mP2tdwndX9FfsfAfW0KPnJ36rFwf2B1TG7ihL2P-XtowMCPQqmStUxVAlm9hTXSNfFGD0iuVrGLWRHDc-6j9JUkmclw3GOHZl3U/s1600/PatMetheny_130.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="211" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwCl5Jqm7jmjR306tJurtSm3fY_mJiV-nbLYZVA7m-mP2tdwndX9FfsfAfW0KPnJ36rFwf2B1TG7ihL2P-XtowMCPQqmStUxVAlm9hTXSNfFGD0iuVrGLWRHDc-6j9JUkmclw3GOHZl3U/s320/PatMetheny_130.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; text-align: left;"></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>PAT METHENY TIRO</b> (Estados Unidos)</div><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">2 Funciones el 26 de Marzo @Teatro de la Ciudad</span><br />
<a href="http://www.ticketmaster.com.mx/event/1400458F8EEB2B10">Compra Boletos en TicketMaster</a><br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0bVwNi1ppyCTrhF2SGNHcEBTmFDr-QhQ09HamW6-VdlX6_n9OqpxVqnv8ZEN9V-NZ7YbbT6DmwofVL7yAgYB82-zMjEGf_M9XkTSL5LHVciyuBZrEM48VRvaHi5dPpksHqHhLPydDpts/s1600/Junip+%2528baja+resoluci%25C3%25B3n%2529+-+im%25C3%25A1gen+oficial+-+01+Diciembre+2010.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0bVwNi1ppyCTrhF2SGNHcEBTmFDr-QhQ09HamW6-VdlX6_n9OqpxVqnv8ZEN9V-NZ7YbbT6DmwofVL7yAgYB82-zMjEGf_M9XkTSL5LHVciyuBZrEM48VRvaHi5dPpksHqHhLPydDpts/s320/Junip+%2528baja+resoluci%25C3%25B3n%2529+-+im%25C3%25A1gen+oficial+-+01+Diciembre+2010.jpg" width="214" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>JUNIP</b> (Suecia) </div><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">12 de Marzo @Lunario</span><br />
<a href="http://www.ticketmaster.com.mx/event/1400458F96C7315A?artistid=1467251&majorcatid=10001&minorcatid=826">Compra Boletos en TicketMaster</a><br />
<br />
<div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXzvKAHOOWv6tcLWCenuZCAfgS8bZEIzSP3r8TZSOa9VSv9bjYFoGhOgWU5Xu3zBgFGzAoWui3qSQmNhDShc6VWVuS8ml33fKwcH0sb3ihoQHgzKD7-9FXLyHmM0eChotnFrELIuT5XA0/s1600/L.E.O+con+David+LagosFelixVazquez+%2528oficial%2529.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXzvKAHOOWv6tcLWCenuZCAfgS8bZEIzSP3r8TZSOa9VSv9bjYFoGhOgWU5Xu3zBgFGzAoWui3qSQmNhDShc6VWVuS8ml33fKwcH0sb3ihoQHgzKD7-9FXLyHmM0eChotnFrELIuT5XA0/s320/L.E.O+con+David+LagosFelixVazquez+%2528oficial%2529.jpg" width="320" /></a><b> </b></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<b>ISRAEL GALVÁN </b>(España)<br />
18 y 19 de Marzo @Teatro de la Ciudad</div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><a href="http://www.ticketmaster.com.mx/Israel-Galvn-boletos/artist/1549969?tm_link=tm_homeA_h6">Compra Boletos en TicketMaster</a></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1eAPLK2Dser-ttQuoXtuOZBnkMaAyDDNHg9monXemFduL-Spql84n2K8Bor5FByRZVA17sAy0h_TcAMRaFW4Bfr5fYEDYsrbC9tTVY2TUmd_5dMzw2IP_fPDHDOWnr45NpcBqhAzAZI4/s1600/RC%2526BOnTour7.1000fixpx.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1eAPLK2Dser-ttQuoXtuOZBnkMaAyDDNHg9monXemFduL-Spql84n2K8Bor5FByRZVA17sAy0h_TcAMRaFW4Bfr5fYEDYsrbC9tTVY2TUmd_5dMzw2IP_fPDHDOWnr45NpcBqhAzAZI4/s320/RC%2526BOnTour7.1000fixpx.jpg" width="320" /></a></div><br />
<div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<b>THE RESIDENTS</b> (Estados Unidos)</div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"> 15 de Marzo @Lunario</div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><a href="http://www.ticketmaster.com.mx/event/1400458F8EEB2B10">Compra Boletos en TicketMaster</a></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-0vykHy34sgEmdglP5LixXPBBSDHbPjDdWKlhbL4_xXHuXqGd-_P2LeTbxxGGTB0FCIyE2DP3iec0LZeGo0IQWiOJaeP_DlZrZLub12MPylXKdqnN9P088IYpF8D5F0kj1IsHd0_Tfb0/s1600/Museo+de+las+frases-+Eraritjaritjaka.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="209" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-0vykHy34sgEmdglP5LixXPBBSDHbPjDdWKlhbL4_xXHuXqGd-_P2LeTbxxGGTB0FCIyE2DP3iec0LZeGo0IQWiOJaeP_DlZrZLub12MPylXKdqnN9P088IYpF8D5F0kj1IsHd0_Tfb0/s320/Museo+de+las+frases-+Eraritjaritjaka.JPG" width="320" /></a></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<b>ERARITKARITJAKA</b> (Alemania-Suiza)</div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">16 y 17 de Marzo @Teatro Julio Castillo</div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><a href="http://www.ticketmaster.com.mx/ERARITJARITJAKA-Museo-de-las-Frases-boletos/artist/1533705?tm_link=tm_arts_k4">Compra Boletos en TicketMaster</a></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
<br />
</div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">________________________<br />
<br />
<br />
</div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>Venta de boletos al teléfono: 5130-6988</b></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>Taquilla en la librería del FCE Rosario Castellanos</b></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>Ubicación: Tamaulipas #202, Col. Condesa.</b></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br />
</b></div><br />
<div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div>Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-16418051136894677492011-01-18T18:30:00.000-08:002011-01-18T18:30:40.077-08:00¡ 20 % en PREVENTA DE BOLETOS !y otros beneficios en la compra de boletos para espectáculos anunciados hasta el momento.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihhoBbR4-ivUF5tSTBxImQjHfIJOd8A4OFQFS9hpBRqElC59tnlTGnrhVeLWko1fR0m0E1_Ufr2ZfY6VMPOgCyPnpXZnilrG7TwhUMIYQPcLenMdsqi87hz2Ven1TJO1JXbNygaJ4eU3Q/s1600/promocionalfmx2011.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="287" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihhoBbR4-ivUF5tSTBxImQjHfIJOd8A4OFQFS9hpBRqElC59tnlTGnrhVeLWko1fR0m0E1_Ufr2ZfY6VMPOgCyPnpXZnilrG7TwhUMIYQPcLenMdsqi87hz2Ven1TJO1JXbNygaJ4eU3Q/s400/promocionalfmx2011.jpg" width="400" /></a></div><br />
<br />
<br />
<b>haz click sobre la imagen para más información. </b>Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-16493331497844202542011-01-18T18:25:00.000-08:002011-01-18T18:25:49.891-08:003 Ganadores de ANIMASIVO van a su residencia en Francia.<h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":"msg"}"><span class="messageBody"><span style="font-size: small; font-weight: normal;"><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Una vez finalizada la convocatoria Construcción de Animasivo, los ganadores seleccionados viajan este mes a Francia para hacer su residencia. </span></span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":"msg"}"><span class="messageBody"><span style="font-size: small; font-weight: normal;"><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Felicitamos a los Ganadores:</span></span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":"msg"}"><i><span class="messageBody"><span style="font-size: small; font-weight: normal;"><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"> 'Caja Musical' </span></span></span></i><span class="messageBody"><span style="font-size: small; font-weight: normal;"><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">de <b>Pedro Castro.</b></span></span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":"msg"}"><span class="messageBody"><span style="font-size: small; font-weight: normal;"><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><i>' Who killed imagination?'</i> de <b>Jonathan Ostos.</b></span></span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":"msg"}"><span class="messageBody"><span style="font-size: small; font-weight: normal;"><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><i>'Página 11'</i> de <b>Oscar Cueto.</b></span></span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":"msg"}"><span class="messageBody"><span style="font-size: small; font-weight: normal;"><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"> </span></span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":"msg"}" style="text-align: center;"><span class="messageBody"></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg38-3dkB_Ik0LaYYqjjbmCjpHX8_5mL_72BVPSo580COa271HxPy3JjkX8iQYAOhwqsFv7FSV0uExi9qJfw54haWDKnBcmC6NaHaewEb58WGi-hU1xG65XWQt4XlI_A0Y3TVu_OmzP08o/s1600/37.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg38-3dkB_Ik0LaYYqjjbmCjpHX8_5mL_72BVPSo580COa271HxPy3JjkX8iQYAOhwqsFv7FSV0uExi9qJfw54haWDKnBcmC6NaHaewEb58WGi-hU1xG65XWQt4XlI_A0Y3TVu_OmzP08o/s400/37.jpg" width="268" /></a><span class="messageBody"><span style="font-size: small; font-weight: normal;"><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: x-small;"> </span></span></span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":"msg"}" style="text-align: center;"><span class="messageBody"><span style="font-size: small; font-weight: normal;"><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: x-small;">fotografía de: Lourdes Grobet </span></span></span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":"msg"}"><span class="messageBody"><span style="font-size: small; font-weight: normal;"><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"> </span></span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":"msg"}"><span class="messageBody"><span style="font-size: small; font-weight: normal;"><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Como parte de las celebraciones del Festival de la Ciudad de México, durante el mes de Marzo, Animasivo presentará una muestra de los proyectos de cada uno de los ganadores en el Chopo. </span></span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":"msg"}"><span class="messageBody"><span style="font-size: small; font-weight: normal;"><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"> </span></span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":"msg"}"><span class="messageBody"><span style="font-size: small; font-weight: normal;"><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"> </span></span></span></h6>Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-57421395008838097202010-10-14T11:33:00.000-07:002010-10-14T11:33:23.291-07:00Animasivo lanza la convocatoria para el 2011<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGCSaz5EvMZ5_tQd8KwwDnmqcayIKnYQHRgJePoOxCeN4QFBrykGDMTmwMuPI-hKPIyo8I1FyvoyHJz9532NSIy0gzRa8sLwegRkXsmtQ78WfZyC78a59LpI3WqjzcmtHecGTWrHzUlMA/s1600/Animasivo+Blog.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGCSaz5EvMZ5_tQd8KwwDnmqcayIKnYQHRgJePoOxCeN4QFBrykGDMTmwMuPI-hKPIyo8I1FyvoyHJz9532NSIy0gzRa8sLwegRkXsmtQ78WfZyC78a59LpI3WqjzcmtHecGTWrHzUlMA/s320/Animasivo+Blog.jpg" width="274" /></a></div>Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-27249685790834592712010-08-06T10:35:00.000-07:002010-08-06T10:35:52.036-07:00Gerardo Estrada es el nuevo director general de fmx - Festival de México<div style="text-align: center;"><strong>ESTRENA DIRECTOR fmx – FESTIVAL DE MÉXICO</strong></div><br />
<div style="text-align: center;"> <strong>Llega al cargo Gerardo Estrada, quien busca enriquecer con su experiencia en el sector público, un proyecto social de cultura.</strong></div><br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> Por decisión de su Consejo Directivo, a través de su Presidente el Ingeniero Sergio Autrey Maza, fmx – Festival de México anuncia que Gerardo Estrada es el nuevo director del Festival, en sustitución de José Wolffer, quien estuvo al frente de las últimas tres ediciones.<br />
<br />
Gerardo Estrada, quien llega a dirigir la edición 27 del Festival, es sociólogo egresado y Profesor de la Facultad de Ciencias Políticas y Sociales de la Universidad Nacional Autónoma de México, con el grado de Doctorado por la Ecole d’Hautes Etudes Sciencies Sociales de la Universidad de París.<br />
<br />
Además pertenece a diversas asociaciones de su especialidad y tiene numerosos artículos publicados. Es autor del libro 1968: Estado y Universidad. Orígenes de la transición política en México. También ha realizado múltiples colaboraciones en libros de arte.<br />
<br />
Cuenta con una amplia trayectoria académica y profesional. Destaca su trabajo como Director de Radio Educación, Director de la Casa de México en París, Director General del Instituto Mexicano de la Radio, Director General del Instituto Nacional de Bellas Artes, Director General de Asuntos Culturales de la Secretaría de Relaciones Exteriores y Coordinador de Difusión Cultural de la Universidad Nacional Autónoma de México. <br />
<br />
Frente a la dirección de fmx – Festival de México, el destacado promotor cultural dará continuidad a los programas y proyectos permanentes, además de potenciar la excelencia artística que ha distinguido esta celebración. También se buscarán nuevos esquemas de participación social y de la iniciativa privada que contribuyan a fortalecer los lazos interinstitucionales que año con año hacen posible la realización de esta importante plataforma artística y cultural. </div>Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7547982847333819999.post-87066311587722547612010-08-06T10:32:00.000-07:002010-08-06T10:32:42.661-07:00Nos cambiamos de oficina<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWbou73ja_fM8PfjPZYB29ugwMGbxK5DbzOeoo4WRmsv_3h4K9qo9h-vUZPzJEcrSRLyzp1FtjofcrsqVr5c2U-THszAf1PJ3XbYsONT7VkbMqkC_hS9QQyJEfsKr6TC1aD97nwl4NTak/s1600/nueva_oficina_fmx.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWbou73ja_fM8PfjPZYB29ugwMGbxK5DbzOeoo4WRmsv_3h4K9qo9h-vUZPzJEcrSRLyzp1FtjofcrsqVr5c2U-THszAf1PJ3XbYsONT7VkbMqkC_hS9QQyJEfsKr6TC1aD97nwl4NTak/s320/nueva_oficina_fmx.jpg" width="320" /></a></div>Festival Centro Histórico Méxicohttp://www.blogger.com/profile/07840753466096761972noreply@blogger.com